Vanaf 21 august lig ik op bed en verzoek het beste te maken van en moeilijke situatie.

Mijn situatie was serieus en dat wist ik wel maar deed poging naar poging om de realiteit te ontvluchten.

Gelukkig heeft de plastische chirurg afgelopen kunnen bevestigen dat er toch geen operatie nodig is.

Dus tot afgelopen week hebben wij geleefd met het idee dat ik op kort termijn na het ziekenhuis moest voor een zware operatie.

Tot afgelopen week dacht ik dat er een opname zou komen met een traject van 5 manden ziekenhuis en Revalidatie Centrum Amsterdam.

Ben eindelijk niet bang dat ik zolang weg van thuis moest zijn.

Het gaat nog een hele tijd duren voor dat ik weer kan zitten.

Hoop dat ik ooit weer in mijn Wolturnis rolstoel kan zitten en met de Speedy na buiten kan gaan.

Maar ben er realistisch en denk die kans is klein dat dit gebeurt.

Op dit moment ben ik erg hoopvol dat ik weer kan zitten en dat het niet te lang word voor dat dit mogelijk is.

De wond is groot en diep en begint nu pas ietsje kleiner te worden.

Ben zeer bang geweest en kon moeilijk praktische zaken aanpakken en geen wonder want de situatie is erg somber moet mezelf nu moed inspreken om alle praktische zaken weer op te pakken.


Vanaf 21 augustus kon ik niet veel doen behalve overleven en het beste van alles te maken en te zorgen dat ik elke dag positief kon zijn.

Is mij ook gelukt en daar ben ik trots over en ook hoe goed Richie voor mij zorgd.

Hij heeft complimenten gehad voor zijn verzorging van de artsen een wondverpleegkundige.