Hier en nu.

Ben af en toe zeer down dat is normal met een progressieve ziekte als progessieve MS.

Na de diagnoses dacht ik dat ik snel dood zou gaan was verbaasd toen ik de volgende octhend gewoon wakker was en ik leefde.

Toen het duidelijk was dat ik niet meer kon werken was dat zo een enorme klap dat ik het bijna niet kon verwerken.

Vond mezelf niets meer waard dacht ook dat ik niets meer was dan een hopje ellende in een rolstoel.

Besefte later dat dit gevoel van waardeloos zijn alles te maken had met hoe belangrijk werk is en wanneer je niet kan werken heb je geen nut voor deze maatschappij.

Het is niet waar natuurlijk dat gehandicapten geen waarde hebben en dat moet zeker bevochten worden.

Toen ik over nadacht kon ik zien dat het belangrijk is dat ik mezelf niet eronder uit haal door zo negatief over mezelf te zijn.

Moest in de eerste instantie mezelf dwingen om in de spiegel naar mezelf te kijken.

Langzaam aan kon ik het doen en langzaam maar zeker kon ik weer van mezelf houden en dat was een belangrijk moment.

Nu weet ik weer wie ik ben en kan dat weer waarderen.

Het blijft raar jezelf zo zwaak zien worden zo snel en er niets er tegen te kunnen doen.

Ook raar om te weten dat ik geen jaren meer heb om te leven, hard om er aan te denken dat ik afscheid sneller moet nemen van mijn grote liefde Richie dan ik wil.

Maar goed te weten dat het aankomt want dan kan ik nu van het hier en nu genieten wat heel belangrijk is.