Mistig morgen in Wales.


Heb positief willen zijn maar ben te ver gegaan elke keer dat men vroeg hoe het met me was zei ik ok.

Wilde niet de hele tijd over de MS spreken en of ik achter uit ging of stabiel was en wat de specialist dacht enzo.

Maar altijd ok zeggen klopt ook niet en op den duur begon het duidelijk te worden voor Richie en vrienden dat het alles behalve goed ging met mij.

Ik was de einige de dacht dat ok zeggen tegen alle vragen over mij en mijn conditie geruststellend was.

Ieder kon zien dat het niet klopte maar ik niet, tot ik erachter kwam in gesprek met vrienden dat in plaats van geruststellend mijn ok antwoorden zorglijk waren.

Toen ik besefte dat het allang niet ok was kon ik weer open praten en heb meteen gezien dat praten en open communicatie beter is dan alles voor mezelf houden.

Ik dacht dat wanneer ik niet alles besprak dat ik mijn dierbare beschermde en niets kon minder waar zijn plus heb mezelf ook onttrokken van de steun van vrienden en kennissen.

Steun die ik hard nodig heb en kon ook op deze manier geen steun geven aan hun.

Ben blij dat alles goed is gekomen en ik weer een goede communicatie heb met iedereen die ik kenn.