Mooi weer vandaag word er vrolijk van en special omdat de ochtend routine weer geholpen heeft met de pijn.

Gisteren net voor dat Richie het licht uit deed zoende hij me en ik begon zachtjes te huilen.

Was niets wat ik onder woorden kon brengen het was alles en nog meer, deze hele situatie.

Vind het zeer moeilijk om alle veranderingen te verwerken, ik kan zien en voelen hoe veel en hoe snel ik achter uit ben gegaan.

Het te gek voor woorden dat er zoveel mensen net als ik de diagnoses MS krijgen en dat deze ziektes nog steeds niet geneesbaar zijn.

Ook raar dat men naar de maan kan gaan en in satellieten rond kan crossen maar een dwarslaesie herstellen kan nog niet.

Het idee dat ik nu steeds achter uit ga met geen garantie dat het lange tijd stil staat.

Wat ook naar is te weten dat achter uitgang voor mij betekend dat ik meer kans op verschillend kwalen zoals long ontsteking heb.

Ook vreeslijk eng is de idee dat over en tijd, ik hoop niet te snel, ga ik dat beetje wat ik nog heb ook verliezen en de pijn word veel erger.

Wil niet leven zonder te kunnen zien en spreken en slikken dan is het voor mij afgelopen.

Heel raar idee en niet iets dat makkelijk is om te weten maar beter dan die situatie van de arme Debbie Purdey in Engeland.

Die is gedwongen om sneller naar Zurich af te reizen naar de euthanasie kliniek, omdat wanneer zij het later doet heeft zij hulp met de reis nodig.

En de persoon of personen die helpen worden berecht, wat te gek voor woorden is dat iemand straf rechterlijk vervolgd word omdat iemand haar/zijn leven wil eindiging doordat het leven ondraaglijk is geworden.

Hier in Nederland is het gelukkig beter geregeld en hoef ik niet eerder te stoppen daan echt nodig en kan ik nog genieten tot het laatste moment.