Wij zijn weer eens wakker geworden met een klap toen zij de glasbak leeg maakten, wat een lawaai, vreeslijk.

Ben dan gelijk aan de slag gegaan met mijn arm oefeningen omdat mijn armen zeer pijnlijk en verkrampt waren.

Het heeft geholpen want ik kon mijn armen weer gebruiken en ze klapten niet in elkaar en gingen niet meer op slot.

Richie heeft mijn benen gemasseerde en me baclofen en thc gegeven en ik begon me beter te voelen.

Kan er echt niet aan wennen dat ik voorzichtig moet gapen of lachen en allebei tegelijk tijd kan niet want dan krijg ik mijn armen niet gestrekt voor een hele tijd.

Het is echt irritant hoeveel ik niet meer kan doen, ook wat lachen betreft kan ik niet vrij uit lachen zonder pijn.

Dat mijn handen niet meer goed werken moet ik een tijd al mee leven maar het is nog steeds een bron van frustratie.

Speciaal wanneer ik schrijf dan is het super frustrerend dat bijna elk woord een extra letter heeft vaak is dat een 0 of een j en dan weer 9 of 5.

Het ziet er grappig uit maar kan er af en toe niet om lachen.

Maar ja dat is een van de minder moeilijke zaken wat MS betreft en wanneer het zo blijft bij zulke frustraties, zou ik ermee kunnen leven.

Zo hoe het nu is kan ik niets zelfstandig doen en ben afhankelijk van Richie die alles voor me moet doen.

Af ken toe realiseer ik me opnieuw dat ik zwaar gehandicapt ben en moet dan verschrikkelijk veel huilen.

Het is echt raar hoe de realisatie mij elke keer te pakken heeft.