Was rustig wakker geworden en heb de arm oefeningen gedaan merkte dat ik gestrest was en begon ook meteen te huilen.

Heb na een minuut of 5 mijn tranen weg geveegd en een poging gedaan om te ontspannen, waar maakte ik me zo druk over was het bezoek van Ton, de wond verpleegkundiger om de wond te checken.

Ik weet dat dit nodig is maar het blijft niet mijn favoriete bezigheid om op zij gerold te worden en mijn bil ontbloot zodat iemand mijn bil kan bekijken.

Moeilijk maar ik heb er enorme baat bij deze controle en te horen wanneer ik kan zitten.

Dus al met al is er geen reden om zo gestrest te zijn over Ton's bezoek.

Langzaam kan ik mezelf overtuigen dat spanning niet nodig is en op dat moment gaat de bel en Ton is aangekomen.

Vrij snel verteld hij ons het goed nieuws dat de wond weer aanzienlijk kleiner geworden is en minder diep.

Ton komt 10 juni terug met dr Stolwijk en hij hoopt dat ik er vlak daarna kan beginnen met het project zitten.

En het word en heel project om weer goed te kunnen zitten, het is niet zo dat zodra ik hoor het is dicht dat ik meteen kan zitten.

Mijn rugspieren moeten langzaam weer getraind worden om mijn boven lichaam omhoog te houden.

Dit word langzaam opgebouwd en ook de tijd dat ik kan zitten.

Wanneer ik er over denk word ik heel bang dat de ELRO niet goed word aangepast en ik weer een wond krijg.

Heb besloten dat ik me beter kan concentreren op mijn doel om weer na buiten te komen en niet nu mezelf gek te maken met zorgen over iets dat niet speelt.

Het is een slechte gewoonte van mij om te veel te veel vooruit te kijken op problmen die misschien zouden gebeuren.

Moet gewoon weer terug tot het hier en nu waar ik me nu bevind en dat is de laatste loodjes tot de wond geheel dicht is.

De zon schijnt en de hemel is blauw, de honden zijn erg blij en hebben uitbundig voor mij gespeeld zodat ik nu geen ander optie heb of wil hebben dan te genieten van vandaag.

En om het noch leuker te makken komt Anja langs vanmiddag en daar verheug ik me enorm.