In Limburg near the Dutch German border.


Vandaag is een klassieke grijze Amsterdamse voorjaarsdag dat een beetje herfstachtig lijkt te zijn.

Moet ergens anders dan van buiten zon vandaan halen hoop dat het me zal luken.

Vind het echt jammer dat een van mijn beste vriendin mijn blogs niet leest echt jammer.

Zij vind het een beetje eng hoe het met mij gaat; wel wil zij mij steunen zonder te veel van hoe het met me gaat te weten.

Vreemde zaak weten zonder te weten net als ik met de MS, ik wil alles weten behalve wanneer het pijn doet en niet smakelijk uitziet zoals de decubitus wond.

Elke keer dat Ton, de verpleegkundige de elke twee weken langs komt, mij vraagt of ik de foto van mijn bil wil zien zeg ik snel NEE.

Het is misschien overdreven van mij zo te zijn maar het kan niet anders, ik ben gewoon gevoelig en nu meer dan ooit van tevoren.

Merk dat ik de laatste tijd vaak droom over stam cel therapie, afgelopen nacht in mijn droom kreeg ik stam cel therapie en vandaag kon ik mijn tenen al bewegen.

Ik blijf hoopvol op een wonder voor ons allemaal met MS, wow wat zou het toch een groot feest worden wanneer iemand de antwoord wist en kon MS genezen.

Die persoon zou zo geliefd zijn bij ieder met MS en hun families en vrienden; door hun zou deze persoon voor altijd in het zonnetje gezet worden.

Terug in mijn realitiet moet ik eerst arm oefeningen doen en daarna doet Richie de been massage en dan de tafel over het bed met mijn laptop.

Voor mij kan de dag nu pas starten en ondanks het weer word het een goede dag.