Voor dat ik het wist was het weer donderdag,m wij waren vroeger op dan wij wilden door al het lawaai op straat.

Het was ook niet een bron waar het geluid vandaan kwam maar meerdere.

Naast onzer huis was een vrachtwagen bezig met iets zwaar te hijsen over de muur naar de achtertuin.

En tegelijk was iemand bezig steen open te breken en iemand was bezig met het leeg halen van vuilnisbakken op de speelplein voor het Fijnhout theater.

aEen grote groep kinderen wacht enthousiast voor de deur op hun cursus en waren luidkeels met elkaar aan het babbelen.

Als laatste was een groep mannen die met elkaar in gesprek waren je kon het aan het begin van de straat al horen.

Om 10.30 zat mijn laptop voor me op het bed tafeltje en kon ik het internet op gaan.

Het was heel snel 14 uur en mijn zeer aardige fysiotherapeut Mathilde was er voor onzer tweede sessie van de week.

Beide keren werken wij voor 30 minuten wat heel goed voor mij is, echt jammer dat het niet meer is voor mijn part zou het goed bevallen om fysiotherapeut elke dag te krijgen.

Dat kan helaas niet gebeuren maar misschien kan ik nog een sessie erbij krijgen, ik ga het aan mijn huisarts vragen.

Wat mij veel de laatste tijd opviel is hoeveel last ik heb van kleine onevenheden in mijn top of mijn laken.

Ik kan elke kreukel voelen maakt niet uit hoe klein, het is erg lastig, moet Richie vaak vragen om het laken glad te trekken of mijn top.

Soms kan Richie helemaal niets vinden maar ik blijf klagen en dan word het lakken weer glad getrokken en op eens heeft het toch geholpen.

Dit gebeurd vanaf februari nadat ik 6 maanden in bed lag, eerst dacht ik dat de arm oefeningen pijnlijk waren maar dat bleek niet zo te zijn.

Wat ook gebeurd is dat ik nooit voor lang in een plek zit wat heel raar is want ik kan mezelf niet verplaatsten.

Kan noch niet mijn tenen bewegen laat staan op staan en lopen, het is zeer moeilijk t accepteren dat dat nooit meer zal gebeuren.

In mijn dromen kon ik noch rond lopen zonder problemen, merk dat ik deze dromen niet meer heb.

Alsof ik het geaccepteerd heb maar dat ga ik nooit doen accepteren dat ik deze ziekte heb, het is zoals een van mijn verzorgers zei ‘ een kut ziekte ‘

Ik weet dat het nooit beter word en weet dat ik niets kan veranderen, dus dat accepteer ik wel.

Zou gek zijn wanneer ik dacht dat mijn MS beter zou worden, natuurlijk vaak hoop ik dat er onverwacht een middel gevonden worden die mij genezing brengt.

Weet dit gaat niet gebeuren en toch blijft er een vage hoop dat het toch gebeurd en wie weet sta ik op en kan lopen.

Hoop is wat een mens nodig heb om redelijk optimistisch te blijven en ik ben van plan om mijn optimisme te houden.