Friday, February 20, 2009


Mistig morgen in Wales.


Heb positief willen zijn maar ben te ver gegaan elke keer dat men vroeg hoe het met me was zei ik ok.

Wilde niet de hele tijd over de MS spreken en of ik achter uit ging of stabiel was en wat de specialist dacht enzo.

Maar altijd ok zeggen klopt ook niet en op den duur begon het duidelijk te worden voor Richie en vrienden dat het alles behalve goed ging met mij.

Ik was de einige de dacht dat ok zeggen tegen alle vragen over mij en mijn conditie geruststellend was.

Ieder kon zien dat het niet klopte maar ik niet, tot ik erachter kwam in gesprek met vrienden dat in plaats van geruststellend mijn ok antwoorden zorglijk waren.

Toen ik besefte dat het allang niet ok was kon ik weer open praten en heb meteen gezien dat praten en open communicatie beter is dan alles voor mezelf houden.

Ik dacht dat wanneer ik niet alles besprak dat ik mijn dierbare beschermde en niets kon minder waar zijn plus heb mezelf ook onttrokken van de steun van vrienden en kennissen.

Steun die ik hard nodig heb en kon ook op deze manier geen steun geven aan hun.

Ben blij dat alles goed is gekomen en ik weer een goede communicatie heb met iedereen die ik kenn.

2 comments:

Anonymous said...

Mijn problemen (vooral lichamelijk) bespreken met mijn man vond ik 1 van de moeilijkste dingen.

Je moet zelf met je beperkingen leren omgaan en met het feit dat je achteruit gaat en wilt hem niet ongerust maken en met jouw problemen opzadelen.

Toen ik het eindelijk deed, nadat ik een poos riep "het gaat wel met mij" was zijn reactie zo lief dat ik er van moest huilen.

Hij wil mij, met of zonder MS. Wat een geruststelling.

Herrad said...

Hoi Annemiek,

Bedankt voor je reactie, ben nu blij dat ik alles kan bespreken met Richie.

Het is moelijk het gevoel van een last te zijn ter verliezen.

Maar altijd beter je gevoelens te tonen en delen.

Maaklijker gezegd dan gedaan.

Fijne avond en zondag.
Liefs,
Herrad