Sunday, March 15, 2009

Het is mijn leven.




Vanochtend was ik zeer rustig wakker maar meteen was de rust verstoord door een heftige spasme.

Het voelde alsof ik in mijn rug getrapt was en ik kon me niet stil en rustig houden in bed en begon geluiden van pijn te makken.


Haat mezelf wanner dat gebeurt maar kan er niets tegen doen, heb gepoogd om diep in en uit te ademen en mijn arm oefeningen te doen.

Het resultaat was vreeslijk pijnlijke krampen in mijn armen en ik begon te huilen.

Spike was meteen bij mijn bed en wilde erop springen maar eerst heeft Richie mijn positie in het bed gecheckt en mij in een beter positie gedaan.

Daarna heeft hij Spike op het bed gezet en heb ik het kleine lieve hondje geknuffeld wat goed is voor ons allebei, dit is nu onzer dagelijkse ritueel een waar Spike op bestaat.

Ook al kan ik me niet bewegen ga ik mij regelmatig verplaatsen, mijn li
chaam neemt dan de vorm van een banaan aan.

Een gedeelte gaat een kant op en het ander de ander kant op en mijn nek probeert de balans te herstellen wat niet lukt natuurlijk.

Het resultaat is veel pijn tot Richie mij recht zet en mijn benen masseert daarna de eerste baclofen tabletten en de chocolade voedingssupplement drank en de dag kan beginnen.

Zoals ik gisteren vertelde heb ik grote moeite met al de veranderingen van de laatste paar jaren.

Ik kan er niet tegen hoe ik fysiek ben verandert het is moeilijk om dit te verwerken en ik kan natuurlijk niet eindeloos door gaan mezelf net aan te kijken.

Het was moeilijk wakker worden vandaag eerst zo stil en lekker rustig en daarna alleen pijn.

Ik haat al deze pijn, ik haat het dat ik zo gehandicapt ben, ik kan alleen mijn armen bewegen en mezelf een beetje omhoog trekken met de papagie.

Dat is al de beweging dat ik kan doen, het is zeer moeilijk voor mij om dit gemis van mijn vroeger valide lichaam te verwerken.

Ik doe mijn best om h et niet te ontkennen en de confrontatie aan te gaan, heb nu de eerste pijn weer gehad en mijn tranen zijn nu weer gestopt en ben klaar voor de zondag.

Het is niet makkelijk maar het is mijn leven!

1 comment:

Anonymous said...

Meis ik leef met je mee. Laat je tranen maar stromen en schrijf en praat het van je af. Helaas heb je het niet voor het kiezen. Helaas moet je het er mee doen.
Soms kan je het haten om MS te hebben.