Genieten van het leven.

Het is en blijft en rare situatie, ik heb een zeer progressieve MS maar toch voel ik me zelf hetzelfde als voor de prognoses.

Ik voel me hetzelfde maar ben niet hetzelfde en word het ook niet meer het word alleen progressieve slechter

Wat ik nu kan is het laatste wat ik ooit kan en zal doen, een heftige gedachte dat ik dat beetje wat ik nu heb binnenkort za; verliezen.

Niemand weet wanneer en hoe, ik moet het zien en dat moet Richie ook, wij kunnen alleen afwachten.

En het beste van alles te maken mijn principe nu is te genieten van elke dag dat is mijn vaste voornemen en dat doe ik ook.

Voor mij is dat zeer duidelijk geworden toen ik op 21 augustus afgelopen jaar hoorde ik moest in bed blijven.

Nadat ik meer dan een uur had gehuild wist ik dat ik ermee moest stoppen voordat ik Richie en mezelf en enorme depressie in joeg.

Dat kon en wilde ik niet doen, het was moeilijk om te stoppen en ook moeilijk om mezelf niet als slachtoffer te zien.

Daar ging het nu niet over, nu ging het over of wij dit zouden overleven , ik wilde Richie niet laten breken.

Deze situatie is zo hard en verlangt veel, eigenlijk veel te veel en het is dus belangrijk dat wij elkaar steunen in alles.

Ook al was het moeilijk mijn tranen te stoppen en me niet als slachtoffer te voelen was het veel, veel makkelijker dan een leven voel tranen en verdriet.

Het soort verdriet dat je van binnen opvreet en dat wilde ik absoluut niet.

Positief zijn is veel en veel beter en toen mijn intentie duidelijk was dat ik van elke dag wilde genieten begon ik ook werkelijk van elke dag te genieten.

Eerst was het gespeeld en toen had ik dagelijks en bewust plezier soms in een fijne bezoek van iemand ander keren omdat de honden zo leuk om mijn bed speelden.

Plezier in een warme zonnig dag, of fijne gezellige straat geluiden je kan overal van genieten wanneer je het toelaat.

Je moet er voor open zijn en dat was mijn besluit afgelopen augustus, ik dacht stel ik heb niet zolang meer dan wil ik echt van het leven dat ik heb genieten en niet om huilen.

Mijn tweede besluit was mij niet meer te schamen, dat ik gewoon mezelf ben.

En mijn derde besluit was niet continu en voor alles excuseren het is niet mijn schuld en het is ook niemand anders der schuld het is gewoon het leven.

Het is het leven en het aan ons hoe het word en of wij genieten of het over ons laat lopen.

Ik wil genieten.