Het is verbaasden hoeveel pijn men kan verdragen maar ik merk dat het veel kan zijn.

Merk dat ik pijn nu verdraag dat ik nooit vroeger had kunnen hebben, zag mezelf ook niet als dapper.

Wanneer je mij vroeger had gevraagd of ik mezlef dapper vind het ik gewoon beweerd dat ik niet dapper was.

Het valt me ook zo zwaar dat men mij nu als dapper ziet en soms kan ik het ook begrippen en waarderen maar meestal denk ik dat ik niet dapper ben of moedig.

Ik ben gewoon mezelf.

Richie zegt en jezelf is gewoon heel dapper en ik denk dan wanneer hij het zegt misschien is het ook zo.

En ben nu de laatste toch eindelijk tot de conclusie gekomen dat wanneer je bang ben en je toch doorzet dat dat dapper is.

Ik dacht de hele tijd omdat ik bang ben ben ik niet dapper nu moet ik toegeven dat ik dapper en moedig ben zonder te blozen en te denken wie ben ik en ik verdien dit niet.

Oude gewoontes gaan langzaam weg, ik moet mijn best doen en dat ga ik ook doen.