over mijn leven met ms en hoe verder en hoe het is als gehandicapte om te merken dat je opeens niet meer overal na binnen kan. Het leven is opeens heel anders als zwaar gehandicapte
Thursday, September 17, 2009
Het is een grijze dag, in tegenstelling tot gisteren maar geeft niet, wanneer de toekomst opnieuw zo rooskleurig is geworden.
Optimism.
Wat een dag is het geweest, en het mechanisme dat het bed in werking stelt werkt niet meer betrouwbaar, heel laat afgelopen nacht toen ik wilde liggen ging het bed omhoog en wilde niet ophouden.
Zeer ongemakkelijk en ook niet fijn, kon het slechts gebruiken als Richie naast me stond, klaar on het stop contact uit de contactdoos te halen.
Het was te laat de nacht, vorge nacht geweest om het bedrijf, Revacore te telefoneren om een ingenieur vragen rond te komen.
Toen ik vanochtend riep werd ik gegeven de derde graad, had wij drukte de groene knoop op de stop en afsloot het en opnieuw stopte het in.
Verklaarde geduldig drie keer dat wij dit alles gedaan hadden en het bed was zat vast en ik lag half in het bed.
Na de derde reeks vragen, zei hij dat hij iemand zou sturen, maar kon niet zeggen wanneer.
De ingenieur kwam terwijl ik in de vacuum stoel van de Summit zat en het vacuĆ¼mkussen dat rond mijn lichaam wordt gemodelleerd.
Hij merkte spoedig dat de transformator was uitgebrand en hij zou een nieuwe halen in zijn auto, plus een nieuwe hand controle.
Blij dat hij kwam toen ik niet in het bed was, en hij kon het probleem ongestoord vinden.
Een bizar gevoel om bijna rechtop te zitten, op 21 augustus 2008 hoorde ik, dat ik moest in bed voor een paar weken blijven.
Dat is nu meer dan jaar geworden, was vanmiddag niet gemakkelijk, was uiterst pijnlijk, maar het is nu gedaan.
Beetje bij beetje kon Elwyn mij omhoog trekken in een rechtop positie, terwijl hij de druk van het vacuĆ¼mkussen aan paste.
Toen hij me de steun had gegeven die ik nodig heb om rechtop te zitten voelde het goed, het zitten schijnt nu als een echte mogelijkheid.
Deze vorm zal worden gebruikt om de zetel en de leuning te maken zodat ik opnieuw kan zitten, Ludwine de ergo therapeut was briljant zoals altijd.
Zij heeft reeds georganiseerd dat zodra ik zit dat Ton Peeks, van het RCA, die nu om de twee weken, elke week komt om te controleren dat de decubitus plek niet heropent.
Het is vrij pittige middag geweest, heel veel pijn gehad en liet tranen vrij lopen, iedereen was goed en steunde mij.
Michelle, van Arca verzekerde me dat de administratie zo vlug mogelijk naar de Gemeenteraad worden verzonden voor hun goedkeuring.
Zodra Elwyn hoord dat het is goed gekeurd is, zal hij de zitting en rug leuning maken, en dit zal hij het aan mijn rolstoel vastmaken en zal checken dat het goed is voor mij.
Wanneer hij is tevreden dat ik goed zit, zal hij mij de rolstoel laten gebruiken, hij komt twee keer kijken of er nog meer aanpassingen te maken zijn, dit gebeurd tweemaal.
Als het goed gaat en ik word goed gesteund, dan kan ik uitgaan wanneer ik het wil.
Vandaag heb ik gevoeld hoe het is om weer rechtop te zitten en voel me nu optimistisch
om weer na buiten te gaan.
Yippee kan bijna niet wachten nu dat ik weet dat het werkelijkheid word.
Het is een grijze dag, in tegenstelling tot gisteren maar geeft niet, wanneer de toekomst opnieuw zo rooskleurig is geworden.
<
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Wat ben ik blij voor je dat de eerste stap genomen is.
Je ziet op de foto's aan je gezicht de emoties.
Het moet dan ook een hele inspanning voor je geweest zijn. Logisch dat daar tranen bij vallen.
Hi Annemiek,
Bedankt voor je bezoek, het was en enorme inspanning.
Fijne dag.
Liefs,
Herrad
Post a Comment