Wat zou het leven toch saai zijn zonder Spike.

-







Het is verbazend dat het reeds de tweede zaterdag in januari is; het is een vreeslijk koude dag, zo koud dat wij voor de eerste keer de verwarming de hele dag aan hebben gehad.

Meteen dat het donker werd, hoorde ik de wind buiten huilen en Richie zei dat de sneeuw heftig was.

Door het licht kon ik helaas de sneeuw vlokken niet duidelijk zien, wat erg jammer was.

Richie en de honden zijn net rond het blok gegaan, vanavond was het te koud voor de honden om opwindende geuren te snuiven en te onderzoeken.

Zij wilde niets meer dan zo snel mogelijk weer na binnen gaan, en in de warme kamer hun boten kauwen.

Wij dachten dat aangezien het te koud was voor een wandeling, special omdat Spike nog last heeft van zijn ontstoken knie, dat een paar botten een goede afleiding voor Marleen en Spike zou kunnen zijn.

Gelukkig vond Richie een warm jasje voor Spike in de dierenwinkel, precis wat wij wilden om hem wat extra bescherming te geven tegen deze vreselijk koude weer.

Hij heeft dat vooral nu met de ontsteking in zijn knie juist nodig.

Vandaag merkten wij dat Spike veel vrolijker was, ik denk dat betekent dat de medicijnen beginnen te werken.

Spike heeft zelfs met zijn kong gespeeld, dat heeft hij niet meer gedaan vanaf dinsdag, ik denk dat de ontsteking in de knie wordt beter.

Het is werkelijk mooi om hem weer vrolijk te zien spelen want het was hier zeer stil toen hij moest rusten.

Nu kan ik het geluid van kleine voeten horen, die achter Richie lopen.

Richie is net naar de keuken soep gaan maken en zodra hij begon moest Spike weg om alles in de gaten te houden.

Wat zou het leven toch saai zijn zonder Spike.