over mijn leven met ms en hoe verder en hoe het is als gehandicapte om te merken dat je opeens niet meer overal na binnen kan. Het leven is opeens heel anders als zwaar gehandicapte
Wednesday, January 20, 2010
Gisteren was een vremde dag
Gisteren was een vreemde dag, het was een afschuwelijke schok toen ik las dat Judi was gestorven, alhoewel haar dood werd sinds afgelopen jaar verwacht.
Ik wist dat wanneer ik haar blog bezochte dat er kans was dat zij niet meer leefde.
Gisteren dacht ik er niet aan, toen ik Judi’s blog bezocht en las dat Judi dood was, ik begon te huilen voor een minuut of twee.
Stopte snel maar niet snel genoeg een natte gezicht en hals ter verkomen.
Denk dat te vel huilen niet goed is, het moet niet de overhand krijgen.
Schijnt gemakkelijker gezegd te zijn dan gedaan, maar het werkt voor mij.
Denk niet dat ik iemand ben die teveel ogenblikken van woede heeft; ben benieuwd of het zien van hoe met elkaar ruzie maakte.
In conrast aan mijn ouders ben, ben ik een makkelijke persoon, zeer gemakkelijk in de omgaan, Richie zegd dat ik een schat ben.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment