Genieten van wat wij hier en nu hebben.

Op het ogenblik geen internet verbinding en weet niet waarom.

Onmiddellijk voelde ik me totaal geïsoleerd zonder Internet en geen post, geen verbinding met Blogger en mijn blog en geen verbinding met alle blogs die ik bezoek.

Heb een restart gedaan en zodra er een internet verbinding was, voelde ik me beter, kon ontspannen en schrijven.

Las een reactie gisteren over vallen en dat het niet duidelijk was waarom, dit heeft me aan het denken gezet.

Denk nu het spasmes waren die mij waarschijnlijk lieten vallen.

Vaak toen ik viel was er een fysieke reden, er was ijs op de trappen op het werk, of er waren dozen in de verkeerde plaats.

De straatstenen waren niet goed gelegd of de weg was net gedaan of er waren ander redenen.

Ik herinner me dat ik tweemaal op dezelfde plek viel, alvorens ik het kraakbeen in mijn rechte knie bij de derde val brak.

Vallen voelde bizar, herinnert me aan de eerste keer, toen ik het werk verliet, één minuut liep ik en het volgende lag ik op de grond.

De volgende keer was ik boos omdat mijn favoriete zwarte broeken lichtjes beschadigd was en ook mijn Misfits skateboard schoenen waren lichtjes beschadigd.

Toen ik de derde keer viel op het werk en twee collega's zagen mij vallen en kwamen mij niet helpen, was ik woedend.

Ik was zo boos dat ik opstond en hun uitschold voor dat ik na de bus ging.

Pas toen ik thuis was ontdekte ik hoe pijnlijk het was, Richie deed pleisters op mijn knie en heeft thee gezet en een jointje gedraaid.

De daarna dag, zaterdag ging ik naar de supermarkt en merkte op dat lopen niet goed ging.

Had het gevoel dat ik elke minuut kon vallen, op de maandag ben ik naar de arts gegaan die dacht dat ik mijn knie had beschadigd.

Zij gaf me een verwijzing voor de röntgenafdeling van het ziekenhuis op de Prinsengracht, dicht bij waar wij leefden.

Toen de röntgen aantoonden dat ik het kraakbeen in mijn knie had gebroken was het een opluchting dat het niet ernstige was, aan het begin scheen de fysiotherapie te helpen.

Vooruitgang werd geboekt in de eerste maanden, helaas 6 maanden later scheen ik slechter te worden, plotseling begon mijn balans te verslechteren.

Had ook afschuwelijke rugpijn en dacht dat misschien een hernia was maar onze arts kon niets vinden.

De arts vond dat de been spieren kleiner leken rechts dan de linkers en verwees mij meteen naar een neuroloog.

De neuroloog stuurde me voor een MRI en daarna werd de diagnose van Primaire Progressieve MS gemaakt.

Dat is nu vier jaar geleden, vier jaar de tijd om te leren omgaan met mijn MS
.
Er zijn grote veranderingen geweest, vind het nog steeds erg wat mij is overkomen maar langzaam wen ik er aan.

Leven in het ogenblik is de beste manier te leven; het heeft mij geholpen om van alles te genieten waar ik kan en niet mijn tijd verspillen met verwijtingen en het voorspellen van de toekomst.

Hier en nu is het enige wat wij allemaal hebben, laten wij van het hier van dit ogenblik genieten.