Geen Moment.

Vorge nacht ging ik snel slapen, waarschijnlijk net toen ik dacht of ik zonder enige problemen in slaap kon vallen.

Ik herinner me dat ik dacht over mijn situatie maar herinner me niets meer tot ik
wekte vanochtend.

Het was zonnig en de hemelen waren een mooi blauw, slechts zeer kort zodat ik me nauwelijks kon herinneren.

Vorge nacht alvorens ik in slaap viel, dacht ik over wat ik vandaag ging schrijven.

Nu is het opnieuw ochtend en ik herinner me geen woord van wat ik ging geschreven.

Wens ik kon mij herinneren, weet dat het over hoe ik nu leef,meestal denk ik niet over hoe ik ben.

Het is een grote schok om precies te zien hoe gehandicapten ik ben.

Toen ik ontdekte onlangs dat ik geen beweging in mijn torso heb, was ik enorm geschokt.

Dat ging over en nu accepteer ik mijn situatie.

Als ik huil kan ik lang huilen maar dat zal niet helpen, ik kan het niet het veranderen.

Maar ik kon het slechter maken door veel te treuren;want het brengt niets goed.

Wat ik interessant vind is hoe mijn waarneming van mijn handicap is, nu ben ik er aan gewend.

Kon niet aan het begin niet zien dat het voor mij mogelijk was om te leven als ik nu doe.

Maar het schijnt dat het verliezen van zo veel, mij veel waarderend heeft gegeven voor wat ik heb en het betekent dat het leven nu nog kostbaarder is voor mij.

Het is en verlichtening voor me geweest om deze verandering in mij te zien, de meeste mensen zullen deze emoties erkennen.

Het leven is moeilijk nu ik zo afhangelijk ben van Richie maar wat er zeer speciaal is geworden is dat ik geen ogenblik van dit wil missen.

Geen ogenblik, dit is moedige voor sommige, voor anderen is het gezond verstand om het beste te maken van wat je heb.

Leef het leven nu in het hier en nu, en genieten van van alles.