Een Speciale Tijd.

Joie de Vivre.

Susan Vrotsos.
Abstract expressionist artist from Winchester, MA, USA.

Moeilijk om alle sensaties te beschrijven die rond mijn lichaam bewegen en die ik dagelijks voel.

Mijn lichaam voelt alsof ik in brand ben, en soms  spant het so erg dat ik in één positie blijf voor   minuten.

Soms voelt het alsof mijn huid wordt strak uitgerekt, bijna alsof mijn huid werd afgetrokken van mijn boten.

Heb nog steeds het gevoiel van elektrische schokken en mijn armnen zijn zeer stijf, zwaar en onhandig en pijnlijk, voelt vaak alsof ik met een zware hamer op mijn armen word geraakt

Lag  hier vorge nacht en probereerde te slapen, mijn polsen voelde dat zij  werden geslagen tot zij gebroken voelden en mijn armen werden herhaaldelijk geraakte.

Toegevoegd aan het gevoel van elektrische schokken en de sensatie dat ik in brand ben,  het was zeer moeilijk weg af te drijven in slaap.

 Moet zorgvuldig zijn wanneer gaap of hoest want dan word mijn lichnaam totaal stijf.

Dan blijft mijn lichaam in ene positie en ik kan vaak daarna mijn armen niet uitrekken zonder Richie’s hulp, die  mijn armen masseerd.

Zodat hij mijn armen zachtjes kan uit strekken terwjl Richie mijn vingers uitgestrekt vast houdt.

Om tegen te houden, dat ze dicht klemmen in vuisten en mijn vinger nagels zich in de palmen van mijn hand stekken en Richie masserend mijn armen.

Probeer om alle sensaties te negeren, maar dat is zeer moeilijk te doen, aangezien zij zo intens zijn geworden zijn, hoewel soms het helpt om dingen in perspectief te zetten.

Zij zijn allen echte gevoel en sensaties die door de zenuwen wordt veroorzaakt, niet veel hulp wanneer de pijnte intens wordt.

Hoewel het mij enorm  helpt te denken dat het enkel de dooreengegooide, sensaties van MS zijn en niet de werkelijkheid, maar het is toch pijnlijkj.

Bizar niettemin om zo veel pijnlijk gevoelens te hebben die werkelijk geen echte sensaties zijn, die door de verkeerde zenuwberichten worden teweeggebracht.

Nu mijn handen en armen niet meer goed functioneren ben ik bewuster van mijn MS geworden dat nu op een ander niveau is.

Hoop dat ik aan alles het hoofd kan bieden wat mij deze MS toe  werpt,  op een gegeven moment denk ik dat ik niet meer kan bloggen, hoop dat dit niet snel gaat gebeuren.

Ondanks alle pijn, ongemak, bezorgdheid, en de paniek is dit een speciale tijd, de blog bheeft mij enorm geholpen, goed om erover te schrijen, heel belangrijk.

Fijn om zo vele aardige mensen te ontmoeten  en vrienden te worden, heeft mij geholpen om sterk te blijven en het delen van dieze tijd  met mijn schat Richie is zeer speciaal voor ons allebei.