Maandag, 22, November, 2010. Wat Een Dag

Wat een dag vandaag is geweest, afschuwelijk om uit een diepe slaap gerukt vanochtend door Richie om 07.30.

Dat was zo wreed, ik wenste ik was een egel was in winter slaap tot april
op het vroegst.

07.30 was werkelijk afschuwelijk alvorens ik wakker was ik zeer nat gemaakt door Richie douchte, toen ontwaakte ik langzaam.

Vrij snel was ik in de woonkamer niet totaal wakker, vandaag kwam Stadsmobiel precies op tijd.

Was ook een goede bestuurder, heb hem eerder gehad, dat is al weer een paar jaren geleden, ook herinnerde hij aan mij wat aardig was.

Wij waren daar vlak vóór tijd, de receptie controleerde de ontvangst mijn  ziekenhuis pasje en na een paar minuten haalde een verpleegster ons.

Ik werd gehesen uit mijn rolstoel en werd gezet op een bed, daar namen Richie en een verpleegster mijn kleren wege en drapeerden één van charmante  ziekenhuis jasjes om mij heen.

Herinner mij niet hoe het gebeurde maar vedrtelde de verpleegster dat ik dronk een fruitschake om  07.00 dit ging zij met de arts controleren.

De aarts moest over dit denken, water drinken is toegestaan maar slechts water of thee, vruchten shake was niet goed.

Er was bijna sprake van het die tot volgende week ter doen, dan om 11.45  werd ik alsnog naar chirurgie genomen.

Er was een prettige groep mensen die mij van het bed op een andere verplaatsten en een bloeddrukmachine op mijn rechte arm vast maakten.

Zij deden drie monitors op mijn borst en een charmante verpleegster babbelde met mij op mijn verzoek nadat ik haar dat vertelde dat wat zij ging doen eng was.

Zij glimlachte zeer mooie en ik had de infusienaald in de rug van mijn hand alvorens ik het realiseerde of zelfs voelde, enkel een uiterest kleine prik, wat een expert was zij.

Dan kwam de anesthesist en ik was verrast om te horen dat zij mij nog geen verdoving had gegeven, hij lachten en op dat ogenblik moest ik van een zuurstofmasker twee keer diep  inademen, ik deed het tweemaal en was weg.

Ontwaakte om 13.00, en een verpleegster kwam meteen zien of ik ok was en ik kreeg een slokje en ik hing aan een infuus.

Na en tijde kwam een arts langs en vroeg mijn naam, geboortedatum, adres en type operatie.

Kort nadat werd mijn bed op wielen in een recovery ruimte geplaatst, waar een prettige verpleegster voor mij twee plakken  bruine brood en boter en ham plus 2 mandarinesn  haalde en met vele slokjes van water mij heeft gevoed.

Niet te lang daarna, om 14.30 kwam Richie terug , en nadat de infuus werd beëindigd nam een verpleegster de infusie uit mijn linkerhand.

Dan kleedden zij mij aan en brachten mij  met een tilift  in mijn rolstoel, een verpleegster telefoneerde stadsmobie om 16.00, en 30 minuten later was het busje aan gekomen en wij waren thuis om 16.50.  

Het ging goed, het pijnlijkst was torn zij de infusie van mijn hand weg haalde, nu voel ik een kleine vaag en lichtjes branndene pijn.

Niet slecht alles ging veel beter dan ik ooit gedacht had dat het zou gaan, nu zijn wij aan het ontspannen, en Spike loopt opeens veel beter.

Een goede maar een vermoeien dag, ben blij dat het over is.