Heb de laatste tijd veel over mijn kinderjaren in Trinidad gedacht en was benieuwd waar mijn wantrouwen en afkeer van de kerk vandaan kwam.

Zij, de familie van mijn vader bestond uit Tante Evelyn, Tante Verna, en Tante Josephine mijn favoriete Tante en Oom Edgar en Oom Hugh.

Tante Evelyn had 3 jonge meisjes en Tante Verna had ook 3 en Tante had 8 kinderen, 4 meisjes Maureen, Doreen, Aileen en Coleen en 4 jongens Angus, Mark,Desmond en Vincent.

Na de vroege mis zondags rijden wij na St. Fernando waar Oom Keith en Tante Jo leefden voor de lunch met de gehele familie.

De kerk was vreemd zoals gebruikelijke, de priester scheen altijd mijn vader te begroeten zonder ooit hem direct aan te kijken.

Hij was altijd bij de deur om iedereen de na binnen liep te begroeten en ik merkte dat het slechts mijn vader was die hij niet in het gezicht keek.

De zelfde priester was zeer koud naar me toe nadat ik hem vragen in de catechismus klassen stelde, eerst had hij ons uitgenodigd om vragen te stellen en toen ik het deed is hij zeer ijzig geworden.

Zeer vreemd, als jong kind begreep ik dat helemaal niet, waarom ik geen vragen kon stellen waar het eerst werd aangemoedigd.

Nadat ik vroeg waarom de alles niet gelijk verdeeld was en waarom wij als goede Katholieken niets deden aan de armoede en de onrechtvaardigheden rond ons.

In de bibel stond dat wij elkaar zouden helpen, en waarom was dat niet gebeurd, waarom waren zo vele aan het lijden.

Ik geloofde werkelijk wat ik over het geven en het delen had gelezen, zeker aangezien wij goede Katholieken waren.

En iets zouden moeten doen, met terugblik realiseer ik me nu dit al teveel voor de armee priester was.

Zo nam hij zijn toevlucht in het negeren van me of hij ging alles ridiculiseren wat ik vroeg en ging me zeer onvriendelijk behandelen.

Bovenop dit scheen mijn papa vreemd te worden behandeld en toen ik hem vroeg wilde hij niet er over spreken.

De Bishop kwam om de Eerste Heilige Communie te doen en hij riep mijn vader na hem toe na de ceremonie en sprak met hem.

Mijn vader vermeldde nooit wat de Bischop wilde en wij wisten, mijn moeder en ik, dat het beter was om niet te vragen wanneer hij niets zei.

Over niet spreken waren mijn ouders deskundigen zij spraken nooit over de dingen die van belang waren zoals de stress van onzer nieuw leven in Engeland.

Ik was vijftien toen ik van mijn vader hoorde waarom de priester in Trinidad mijn papa zo raar behandelt had.

Één dag riep mijn vader me om met hem te praten, mijn moeder was toen even op bezoek in Duitsland bij haar familie

Eerst alarmeerde hij me aangezien hij mompelde dat wat hij had gedaan een vreselijke zonde was.

En ik dacht nou hoor ik dat ik geadopteerd was en in plaats daarvan hoorde ik dat hij was eerder getrouwd geweest alvorens hij mijn moeder ontmoette.

Hij vertelde me dat hij 2 meisjes van zijn eerste huwelijk had en één van de oudere Yvette, zou ons bezoeken de volgende dag.

Ik was verbaasd dat hij had gedacht dat het een zonde was, maar natuurlijk realiseerde ik me later dat hij slechts de officiële lijn van de kerk herhaalde.

Scheiding werd gezien als een zonde door kerk en een tweede huwelijk was een nog groter zonde en mijn papa had allebei gedaan.

Het was jaren later dat ik de situatie van mijn ouders begrijp.

Mijn vader werd excommuniceert en hoewel zij hem niet fysisch zouden tegenhouden kon hij niet deel nemen aan de rituelen.

Toen de Bisschop sprak met mijn vader, vertelde hij hem dat hij verbaasd was om hem te zien aangezien hij zulk een verlegenheid was voor ieder, dat hij nog in Trinidad leefde.

De raad van Bischop was doe iedereen een gunst en verlaat de Eilanden, dat is wat wij in 1962 deden toen wij ons in Engeland gingen vestigen.

Ik had reusachtige vraagtekens over de kerk en hun onderwijs en geloofde niet wat zij zeiden.

Het scheen alleen schijnheiligheid en toen ik het verhaal van mijn vader hoorde was ik ervan overtuigde dat mijn instincten correct waren geweest.

Zodra ik het ouderlijke huis verliet ging ik nooit meer naar de kerk en besloot dat ik geen vader figuur nodig had om mij te vertellen hoe ik moest leven.

Ik hield niet van de schijnheiligheid dat ik had gezien en was van mening geweest dat ik de controle over mijn eigen leven zou nemen.

Ik zou mijn eigen besluiten nemen die op principes van rechtvaardigheid en gelijkheid en menselijk medeleven waren gebaseerd en niet op bijgeloof.

Ik zou de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven op mij nemen.

Wat mij betreft kan iedereen geloven wat zij willen zolang zij me niet dwingen om mij bij hen aan te sluiten.

Ik ben voorstander van de idee om elke dag iets goed te doen in je omgeving.

Wij mensen hebben elkaar nodig om te overleven.









Denkend over mijn kinderjaren in Trinidad en benieuwd zijnd waar mijn wantrouwen en afkeer van de kerk uit komen.

Zij, de familie van mijn papa waren vrij een bemanning; de papa had 3 zusters het leven, Tante Evelyn, Tante Verna, en Tante Josephine mijn favoriete Tante en 6 broers van mijn papa favoriete zuster en waarvan ik slechts twee Edgar en Hugh ontmoette.

De andere broers hadden lang linkerTrinidad en hadden aanraking met de familie verloren; drie verondersteld om in Amerika te zijn en 1 werden in Zuid-Amerika.

De tante Evelyn had 3 jonge geitjes en Tante Verna ook 3 en PB van de Tante had 8 het leven jonge geitjes, had zij 4 meisjes Maureen, Doreen, Aileen en Coleen en 4 jongens Angus, Teken, Desmond en Vincent.

Na vroege massa die wij vrij vaak over aan St. Fernando zou drijven waar PB en Oom Keith van de Tante leefden voor de lunch en de kalk van de Zondag met de gehele familie.

De kerk was vreemd als gebruikelijke abit aangezien de priester scheen om altijd mijn vader te begroeten die op een lichtjes oneven manier nooit hem direct bekijkt.

Hij was altijd door de deurgroet iedereen aangezien zij binnen liepen en ik opmerkte dat het slechts mijn vader was die hij zonder het kijken hem in het gezicht begroette.

De zelfde priester was zeer koud aan me nadat ik hem vragen in catechismusklassen stelde, eerst hij alle ons jonge geitjes uit nodigde om om het even wat te vragen wij hielden van en toen ik werd hij zeer ijzig.

Zeer vreemd, als jong geitje begreep ik dat helemaal niet, waarom ik geen vragen kon stellen toen eerst het werd aangemoedigd.

Nadat alle ik vroeg waarom de dingen niet vrij verdeeld waren en slechts waarom wij als goede Katholieken niet door de armoede en de onrechtvaardigheden rond ons bewogen schenen.

Zeker schreef men in het onderwijs van de kerk dat u elkaar zo hielp waarom was dat gebeurend waarom niet zo vele anderen het lijden waren.

Ik geloofde werkelijk wat ik over het geven en het delen had gelezen, zeker aangezien goede Katholieken wij iets zouden moeten doen, met terugblik realiseer nu dit al teveel voor de slechte priester was.

Zo nam hij tot het negeren van me zijn toevlucht of hij zou alles ridiculiseren ik me eerder onvriendelijk zou zei en behandelen.

Bovenop dit scheen mijn slechte papa vreemd worden behandeld en toen ik hem vroeg hij niet zou spreken over het.

Één keer de Bischop moest daar de Eerste Heilige Communie doen en hij riep mijn vader aan hem na de ceremonie en sprak aan hem op van hem.

Mijn vader vermeldde nooit wat de bovengenoemde Bischop en wij wist, mijn moeder en I, beter dan om te vragen of zei hij niets.

Was het spreken niet wat mijn ouders deskundigen bij waren; goed sprekend niet over de dingen die als de spanningen van belang waren ervoer elk van ons het regelen in het leven in Engeland.

Ik was slechts toen ik vijftien was dat ik te weten kwam waarom de priester in Trinidad aan mijn papa vreemd was geweest.

Één dag riep mijn papa me aan hem, was mijn mum in Duitsland dat haar familie bezoekt, en de papa scheen wanhopig om te spreken.

Het nam hem leeftijden om me te vertellen wat op zijn mening was, eerst alarmeerde hij me aangezien hij mompelde dat wat hij had gedaan een vreselijke zonde was.

En enkel dacht wkip I hier het ik word goedgekeurd hij zei `'komt dat hij hoopte ik hem één of andere day' zou kunnen vergeven

Stond werkelijk gealarmeerde gedachte op het punt dat ik was werkelijk slecht iets te horen en in plaats daarvan hoorde dat hij was gehuwd alvorens hij mijn mum ontmoette.

Hij vertelde me dat hij 2 meisjes van zijn eerste huwelijk en één van hen had, oudere Yvette, zou bezoeken ons de volgende dag.

Ik was verbaasd, meer zodat hij had gedacht het een zonde was, maar natuurlijk niet realiseerde hij de officiële kerk slechts lijn herhaalde.

De scheiding werd gezien als reusachtige zonde door kerk en het slechtere ding opnieuw te huwen u kon doen en mijn papa had allebei gedaan.

Het is slechts nu later jaren dat ik de situatie voor mijn ouders begrijp.

De papa werd excommuniceerd en hoewel zij hem niet fysisch van het zijn in kerk zouden tegenhouden hij kon geen kerkgemeenschap ontvangen.

De tijd de Bischop sprak aan mijn papa, vertelde hij hem dat hij verrast was die ziend aangezien hij zulk een verlegenheid was dat hij nog in Trinidad leefde.

De raad van Bischoppen was doet iedereen een gunst en verlaat de Eilanden, die is wat wij in 1962 deden toen wij ons aan Engeland bewogen.

Ik had reusachtige vraagtekens over de kerk en het zijn onderwijs en geloofde wat niet zij zeiden.

Het scheen schijnheiligheid aan me en hoorzitting het verhaal van mijn papa me overtuigde dat mijn darminstincten correct waren geweest.

Zodra ik huis verliet ging ik nooit naar kerk en besloot dat ik geen grote papacijfers vertellend me wat nodig had om te doen.

Ik hield niet van de schijnheiligheid dat ik had had gezien en van mening geweest dat ik kon en controle van mijn eigen leven zou nemen.

Ik zou mijn eigen besluiten die op principes van rechtvaardigheid en gelijkheid en menselijk medeleven worden gebaseerd en gebaseerd niet op om het even welk bijgeloof en nadeel nemen.

Ik zou de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven nemen en mijn acties, die ik heb gedaan, hebben ook nooit iedereen voor hun geloven beledigd of misbruikt.

Wat ik betreft kan iedereen geloven wat zij willen zolang zij me niet dwingen om zich bij hen aan te sluiten.

Ik houd van iedereen met de eerbied te behandelen die zij aangezien mensen, verdienen en geloven dat elke dag wij willekeurige handelingen van vriendelijkheid op het principe dat zouden moeten uitvoeren wat rond gaat bijdraait.

Wij mensen wensen elkaar om te overleven.



















Heb de l aatste tijd veel over mijn kinderjaren in Trinidad gedacht en was benieuwd waar mijn wantrouwen en afkeer van de kerk vandaan kwam.

Zij, de familie van mijn vader bestond uit Tante Evelyn, Tante Verna, en Tante Josephine mijn favoriete Tante en Oom Edgar en Oom Hugh.

Tante Evelyn had 3 jonge meisjes en Tante Verna had ook 3 en Tante had 8 kinderen, 4 meisjes Maureen, Doreen, Aileen en Coleen en 4 jongens Angus, Mark,Desmond en Vincent.

Na de vroege mis zondags rijden wij na St. Fernando waar Oom Keith en Tante Jo leefden voor de lunch met de gehele familie.

De kerk was vreemd zoals gebruikelijke, de priester scheen altijd mijn vader te begroeten zonder ooit hem direct aan te kijken.

Hij was altijd bij de deur om iedereen de na binnen liep te begroeten en ik merkte dat het slechts mijn vader was die hij niet in het gezicht keek.

De zelfde priester was zeer koud naar me toe nadat ik hem vragen in de catechismus klassen stelde, eerst had hij ons uitgenodigd om vragen te stellen en toen ik het deed is hij zeer ijzig geworden.

Zeer vreemd, als jong kind begreep ik dat helemaal niet, waarom ik geen vragen kon stellen waar het eerst werd aangemoedigd.

Nadat ik vroeg waarom de alles niet gelijk verdeeld was en waarom wij als goede Katholieken niets deden aan de armoede en de onrechtvaardigheden rond ons.

In de bibel stond dat wij elkaar zouden helpen, en waarom was dat niet gebeurd, waarom waren zo vele aan het lijden.

Ik geloofde werkelijk wat ik over het geven en het delen had gelezen, zeker aangezien wij goede Katholieken waren.

En iets zouden moeten doen, met terugblik realiseer ik me nu dit al teveel voor de armee priester was.

Zo nam hij zijn toevlucht in het negeren van me of hij ging alles ridiculiseren wat ik vroeg en ging me zeer onvriendelijk behandelen.

Bovenop dit scheen mijn papa vreemd te worden behandeld en toen ik hem vroeg wilde hij niet er over spreken.

De Bishop kwam om de Eerste Heilige Communie te doen en hij riep mijn vader na hem toe na de ceremonie en sprak met hem.

Mijn vader vermeldde nooit wat de Bischop wilde en wij wisten, mijn moeder en ik, dat het beter was om niet te vragen wanneer hij niets zei.

Over niet spreken waren mijn ouders deskundigen zij spraken nooit over de dingen die van belang waren zoals de stress van onzer nieuw leven in Engeland.

Ik was vijftien toen ik van mijn vader hoorde waarom de priester in Trinidad mijn papa zo raar behandelt had.

Één dag riep mijn vader me om met hem te praten, mijn moeder was toen even op bezoek in Duitsland bij haar familie

Eerst alarmeerde hij me aangezien hij mompelde dat wat hij had gedaan een vreselijke zonde was.

En ik dacht nou hoor ik dat ik geadopteerd was en in plaats daarvan hoorde ik dat hij was eerder getrouwd geweest alvorens hij mijn moeder ontmoette.

Hij vertelde me dat hij 2 meisjes van zijn eerste huwelijk had en één van de oudere Yvette, zou ons bezoeken de volgende dag.

Ik was verbaasd dat hij had gedacht dat het een zonde was, maar natuurlijk realiseerde ik me later dat hij slechts de officiele lijn van de kerk herhaalde.

Scheiding werd gezien als een zonde door kerk en een tweede huwelijk was een nog groter zonde en mijn papa had allebei gedaan.

Het was jaren later dat ik de situatie van mijn ouders begrijp.

Mijn vader werd excommuniceert en hoewel zij hem niet fysisch zouden tegenhouden kon hij niet deel nemen aan de rituelen.

Toen de Bischop sprak met mijn vader, vertelde hij hem dat hij verbaasd was om hem te zien aangezien hij zulk een verlegenheid was voor ieder, dat hij nog in Trinidad leefde.

De raad van Bischop was doe iedereen een gunst en verlaat de Eilanden, dat is wat wij in 1962 deden toen wij ons in Engeland gingen vestigen.

Ik had reusachtige vraagtekens over de kerk en hun onderwijs en geloofde niet wat zij zeiden.

Het scheen alleen schijnheiligheid en toen ik het verhaal van mijn vader hoorde was ik ervan overtuigde dat mijn instincten correct waren geweest.

Zodra ik het oudelijke huis verliet ging ik nooit meer naar de kerk en besloot dat ik geen vader figuur nodig had om mij te vertellen hoe ik moest leven.

Ik hield niet van de schijnheiligheid dat ik had gezien en was van mening geweest dat ik de controle over mijn eigen leven zou nemen.

Ik zou mijn eigen besluiten nemen die op principes van rechtvaardigheid en gelijkheid en menselijk medeleven waren gebaseerd en niet op bijgeloof.

Ik zou de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven op mij nemen.

Wat mij betreft kan iedereen geloven wat zij willen zolang zij me niet dwingen om mij bij hen aan te sluiten.

Ik ben voorstander van de idee om elke dag iets goed te doen in je omgeving.

Wij mensen hebben elkaar nodig om te overleven.









Denkend over mijn kinderjaren in Trinidad en benieuwd zijnd waar mijn wantrouwen en afkeer van de kerk uit komen.

Zij, de familie van mijn papa waren vrij een bemanning; de papa had 3 zusters het leven, Tante Evelyn, Tante Verna, en Tante Josephine mijn favoriete Tante en 6 broers van mijn papa favoriete zuster en waarvan ik slechts twee Edgar en Hugh ontmoette.

De andere broers hadden lang linkerTrinidad en hadden aanraking met de familie verloren; drie verondersteld om in Amerika te zijn en 1 werden in Zuid-Amerika.

De tante Evelyn had 3 jonge geitjes en Tante Verna ook 3 en PB van de Tante had 8 het leven jonge geitjes, had zij 4 meisjes Maureen, Doreen, Aileen en Coleen en 4 jongens Angus, Teken, Desmond en Vincent.

Na vroege massa die wij vrij vaak over aan St. Fernando zou drijven waar PB en Oom Keith van de Tante leefden voor de lunch en de kalk van de Zondag met de gehele familie.

De kerk was vreemd als gebruikelijke abit aangezien de priester scheen om altijd mijn vader te begroeten die op een lichtjes oneven manier nooit hem direct bekijkt.

Hij was altijd door de deurgroet iedereen aangezien zij binnen liepen en ik opmerkte dat het slechts mijn vader was die hij zonder het kijken hem in het gezicht begroette.

De zelfde priester was zeer koud aan me nadat ik hem vragen in catechismusklassen stelde, eerst hij alle ons jonge geitjes uit nodigde om om het even wat te vragen wij hielden van en toen ik werd hij zeer ijzig.

Zeer vreemd, als jong geitje begreep ik dat helemaal niet, waarom ik geen vragen kon stellen toen eerst het werd aangemoedigd.

Nadat alle ik vroeg waarom de dingen niet vrij verdeeld waren en slechts waarom wij als goede Katholieken niet door de armoede en de onrechtvaardigheden rond ons bewogen schenen.

Zeker schreef men in het onderwijs van de kerk dat u elkaar zo hielp waarom was dat gebeurend waarom niet zo vele anderen het lijden waren.

Ik geloofde werkelijk wat ik over het geven en het delen had gelezen, zeker aangezien goede Katholieken wij iets zouden moeten doen, met terugblik realiseer nu dit al teveel voor de slechte priester was.

Zo nam hij tot het negeren van me zijn toevlucht of hij zou alles ridiculiseren ik me eerder onvriendelijk zou zei en behandelen.

Bovenop dit scheen mijn slechte papa vreemd worden behandeld en toen ik hem vroeg hij niet zou spreken over het.

Één keer de Bischop moest daar de Eerste Heilige Communie doen en hij riep mijn vader aan hem na de ceremonie en sprak aan hem op van hem.

Mijn vader vermeldde nooit wat de bovengenoemde Bischop en wij wist, mijn moeder en I, beter dan om te vragen of zei hij niets.

Was het spreken niet wat mijn ouders deskundigen bij waren; goed sprekend niet over de dingen die als de spanningen van belang waren ervoer elk van ons het regelen in het leven in Engeland.

Ik was slechts toen ik vijftien was dat ik te weten kwam waarom de priester in Trinidad aan mijn papa vreemd was geweest.

Één dag riep mijn papa me aan hem, was mijn mum in Duitsland dat haar familie bezoekt, en de papa scheen wanhopig om te spreken.

Het nam hem leeftijden om me te vertellen wat op zijn mening was, eerst alarmeerde hij me aangezien hij mompelde dat wat hij had gedaan een vreselijke zonde was.

En enkel dacht wkip I hier het ik word goedgekeurd hij zei `'komt dat hij hoopte ik hem één of andere day' zou kunnen vergeven

Stond werkelijk gealarmeerde gedachte op het punt dat ik was werkelijk slecht iets te horen en in plaats daarvan hoorde dat hij was gehuwd alvorens hij mijn mum ontmoette.

Hij vertelde me dat hij 2 meisjes van zijn eerste huwelijk en één van hen had, oudere Yvette, zou bezoeken ons de volgende dag.

Ik was verbaasd, meer zodat hij had gedacht het een zonde was, maar natuurlijk niet realiseerde hij de officiële kerk slechts lijn herhaalde.

De scheiding werd gezien als reusachtige zonde door kerk en het slechtere ding opnieuw te huwen u kon doen en mijn papa had allebei gedaan.

Het is slechts nu later jaren dat ik de situatie voor mijn ouders begrijp.

De papa werd excommuniceerd en hoewel zij hem niet fysisch van het zijn in kerk zouden tegenhouden hij kon geen kerkgemeenschap ontvangen.

De tijd de Bischop sprak aan mijn papa, vertelde hij hem dat hij verrast was die ziend aangezien hij zulk een verlegenheid was dat hij nog in Trinidad leefde.

De raad van Bischoppen was doet iedereen een gunst en verlaat de Eilanden, die is wat wij in 1962 deden toen wij ons aan Engeland bewogen.

Ik had reusachtige vraagtekens over de kerk en het zijn onderwijs en geloofde wat niet zij zeiden.

Het scheen schijnheiligheid aan me en hoorzitting het verhaal van mijn papa me overtuigde dat mijn darminstincten correct waren geweest.

Zodra ik huis verliet ging ik nooit naar kerk en besloot dat ik geen grote papacijfers vertellend me wat nodig had om te doen.

Ik hield niet van de schijnheiligheid dat ik had had gezien en van mening geweest dat ik kon en controle van mijn eigen leven zou nemen.

Ik zou mijn eigen besluiten die op principes van rechtvaardigheid en gelijkheid en menselijk medeleven worden gebaseerd en gebaseerd niet op om het even welk bijgeloof en nadeel nemen.

Ik zou de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven nemen en mijn acties, die ik heb gedaan, hebben ook nooit iedereen voor hun geloven beledigd of misbruikt.

Wat ik betreft kan iedereen geloven wat zij willen zolang zij me niet dwingen om zich bij hen aan te sluiten.

Ik houd van iedereen met de eerbied te behandelen die zij aangezien mensen, verdienen en geloven dat elke dag wij willekeurige handelingen van vriendelijkheid op het principe dat zouden moeten uitvoeren wat rond gaat bijdraait.

Wij mensen wensen elkaar om te overleven.






















Heb de l aatste tijd veel over mijn kinderjaren in Trinidad gedacht en was benieuwd waar mijn wantrouwen en afkeer van de kerk vandaan kwam.

Zij, de familie van mijn vader bestond uit Tante Evelyn, Tante Verna, en Tante Josephine mijn favoriete Tante en Oom Edgar en Oom Hugh.

Tante Evelyn had 3 jonge meisjes en Tante Verna had ook 3 en Tante had 8 kinderen, 4 meisjes Maureen, Doreen, Aileen en Coleen en 4 jongens Angus, Mark,Desmond en Vincent.

Na de vroege mis zondags rijden wij na St. Fernando waar Oom Keith en Tante Jo leefden voor de lunch met de gehele familie.

De kerk was vreemd zoals gebruikelijke, de priester scheen altijd mijn vader te begroeten zonder ooit hem direct aan te kijken.

Hij was altijd bij de deur om iedereen de na binnen liep te begroeten en ik merkte dat het slechts mijn vader was die hij niet in het gezicht keek.

De zelfde priester was zeer koud naar me toe nadat ik hem vragen in de catechismus klassen stelde, eerst had hij ons uitgenodigd om vragen te stellen en toen ik het deed is hij zeer ijzig geworden.

Zeer vreemd, als jong kind begreep ik dat helemaal niet, waarom ik geen vragen kon stellen waar het eerst werd aangemoedigd.

Nadat ik vroeg waarom de alles niet gelijk verdeeld was en waarom wij als goede Katholieken niets deden aan de armoede en de onrechtvaardigheden rond ons.

In de bibel stond dat wij elkaar zouden helpen, en waarom was dat niet gebeurd, waarom waren zo vele aan het lijden.

Ik geloofde werkelijk wat ik over het geven en het delen had gelezen, zeker aangezien wij goede Katholieken waren.

En iets zouden moeten doen, met terugblik realiseer ik me nu dit al teveel voor de armee priester was.

Zo nam hij zijn toevlucht in het negeren van me of hij ging alles ridiculiseren wat ik vroeg en ging me zeer onvriendelijk behandelen.

Bovenop dit scheen mijn papa vreemd te worden behandeld en toen ik hem vroeg wilde hij niet er over spreken.

De Bishop kwam om de Eerste Heilige Communie te doen en hij riep mijn vader na hem toe na de ceremonie en sprak met hem.

Mijn vader vermeldde nooit wat de Bischop wilde en wij wisten, mijn moeder en ik, dat het beter was om niet te vragen wanneer hij niets zei.

Over niet spreken waren mijn ouders deskundigen zij spraken nooit over de dingen die van belang waren zoals de stress van onzer nieuw leven in Engeland.

Ik was vijftien toen ik van mijn vader hoorde waarom de priester in Trinidad mijn papa zo raar behandelt had.

Één dag riep mijn vader me om met hem te praten, mijn moeder was toen even op bezoek in Duitsland bij haar familie

Eerst alarmeerde hij me aangezien hij mompelde dat wat hij had gedaan een vreselijke zonde was.

En ik dacht nou hoor ik dat ik geadopteerd was en in plaats daarvan hoorde ik dat hij was eerder getrouwd geweest alvorens hij mijn moeder ontmoette.

Hij vertelde me dat hij 2 meisjes van zijn eerste huwelijk had en één van de oudere Yvette, zou ons bezoeken de volgende dag.

Ik was verbaasd dat hij had gedacht dat het een zonde was, maar natuurlijk realiseerde ik me later dat hij slechts de officiele lijn van de kerk herhaalde.

Scheiding werd gezien als een zonde door kerk en een tweede huwelijk was een nog groter zonde en mijn papa had allebei gedaan.

Het was jaren later dat ik de situatie van mijn ouders begrijp.

Mijn vader werd excommuniceert en hoewel zij hem niet fysisch zouden tegenhouden kon hij niet deel nemen aan de rituelen.

Toen de Bischop sprak met mijn vader, vertelde hij hem dat hij verbaasd was om hem te zien aangezien hij zulk een verlegenheid was voor ieder, dat hij nog in Trinidad leefde.

De raad van Bischop was doe iedereen een gunst en verlaat de Eilanden, dat is wat wij in 1962 deden toen wij ons in Engeland gingen vestigen.

Ik had reusachtige vraagtekens over de kerk en hun onderwijs en geloofde niet wat zij zeiden.

Het scheen alleen schijnheiligheid en toen ik het verhaal van mijn vader hoorde was ik ervan overtuigde dat mijn instincten correct waren geweest.

Zodra ik het oudelijke huis verliet ging ik nooit meer naar de kerk en besloot dat ik geen vader figuur nodig had om mij te vertellen hoe ik moest leven.

Ik hield niet van de schijnheiligheid dat ik had gezien en was van mening geweest dat ik de controle over mijn eigen leven zou nemen.

Ik zou mijn eigen besluiten nemen die op principes van rechtvaardigheid en gelijkheid en menselijk medeleven waren gebaseerd en niet op bijgeloof.

Ik zou de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven op mij nemen.

Wat mij betreft kan iedereen geloven wat zij willen zolang zij me niet dwingen om mij bij hen aan te sluiten.

Ik ben voorstander van de idee om elke dag iets goed te doen in je omgeving.

Wij mensen hebben elkaar nodig om te overleven.









Denkend over mijn kinderjaren in Trinidad en benieuwd zijnd waar mijn wantrouwen en afkeer van de kerk uit komen.

Zij, de familie van mijn papa waren vrij een bemanning; de papa had 3 zusters het leven, Tante Evelyn, Tante Verna, en Tante Josephine mijn favoriete Tante en 6 broers van mijn papa favoriete zuster en waarvan ik slechts twee Edgar en Hugh ontmoette.

De andere broers hadden lang linkerTrinidad en hadden aanraking met de familie verloren; drie verondersteld om in Amerika te zijn en 1 werden in Zuid-Amerika.

De tante Evelyn had 3 jonge geitjes en Tante Verna ook 3 en PB van de Tante had 8 het leven jonge geitjes, had zij 4 meisjes Maureen, Doreen, Aileen en Coleen en 4 jongens Angus, Teken, Desmond en Vincent.

Na vroege massa die wij vrij vaak over aan St. Fernando zou drijven waar PB en Oom Keith van de Tante leefden voor de lunch en de kalk van de Zondag met de gehele familie.

De kerk was vreemd als gebruikelijke abit aangezien de priester scheen om altijd mijn vader te begroeten die op een lichtjes oneven manier nooit hem direct bekijkt.

Hij was altijd door de deurgroet iedereen aangezien zij binnen liepen en ik opmerkte dat het slechts mijn vader was die hij zonder het kijken hem in het gezicht begroette.

De zelfde priester was zeer koud aan me nadat ik hem vragen in catechismusklassen stelde, eerst hij alle ons jonge geitjes uit nodigde om om het even wat te vragen wij hielden van en toen ik werd hij zeer ijzig.

Zeer vreemd, als jong geitje begreep ik dat helemaal niet, waarom ik geen vragen kon stellen toen eerst het werd aangemoedigd.

Nadat alle ik vroeg waarom de dingen niet vrij verdeeld waren en slechts waarom wij als goede Katholieken niet door de armoede en de onrechtvaardigheden rond ons bewogen schenen.

Zeker schreef men in het onderwijs van de kerk dat u elkaar zo hielp waarom was dat gebeurend waarom niet zo vele anderen het lijden waren.

Ik geloofde werkelijk wat ik over het geven en het delen had gelezen, zeker aangezien goede Katholieken wij iets zouden moeten doen, met terugblik realiseer nu dit al teveel voor de slechte priester was.

Zo nam hij tot het negeren van me zijn toevlucht of hij zou alles ridiculiseren ik me eerder onvriendelijk zou zei en behandelen.

Bovenop dit scheen mijn slechte papa vreemd worden behandeld en toen ik hem vroeg hij niet zou spreken over het.

Één keer de Bischop moest daar de Eerste Heilige Communie doen en hij riep mijn vader aan hem na de ceremonie en sprak aan hem op van hem.

Mijn vader vermeldde nooit wat de bovengenoemde Bischop en wij wist, mijn moeder en I, beter dan om te vragen of zei hij niets.

Was het spreken niet wat mijn ouders deskundigen bij waren; goed sprekend niet over de dingen die als de spanningen van belang waren ervoer elk van ons het regelen in het leven in Engeland.

Ik was slechts toen ik vijftien was dat ik te weten kwam waarom de priester in Trinidad aan mijn papa vreemd was geweest.

Één dag riep mijn papa me aan hem, was mijn mum in Duitsland dat haar familie bezoekt, en de papa scheen wanhopig om te spreken.

Het nam hem leeftijden om me te vertellen wat op zijn mening was, eerst alarmeerde hij me aangezien hij mompelde dat wat hij had gedaan een vreselijke zonde was.

En enkel dacht wkip I hier het ik word goedgekeurd hij zei `'komt dat hij hoopte ik hem één of andere day' zou kunnen vergeven

Stond werkelijk gealarmeerde gedachte op het punt dat ik was werkelijk slecht iets te horen en in plaats daarvan hoorde dat hij was gehuwd alvorens hij mijn mum ontmoette.

Hij vertelde me dat hij 2 meisjes van zijn eerste huwelijk en één van hen had, oudere Yvette, zou bezoeken ons de volgende dag.

Ik was verbaasd, meer zodat hij had gedacht het een zonde was, maar natuurlijk niet realiseerde hij de officiële kerk slechts lijn herhaalde.

De scheiding werd gezien als reusachtige zonde door kerk en het slechtere ding opnieuw te huwen u kon doen en mijn papa had allebei gedaan.

Het is slechts nu later jaren dat ik de situatie voor mijn ouders begrijp.

De papa werd excommuniceerd en hoewel zij hem niet fysisch van het zijn in kerk zouden tegenhouden hij kon geen kerkgemeenschap ontvangen.

De tijd de Bischop sprak aan mijn papa, vertelde hij hem dat hij verrast was die ziend aangezien hij zulk een verlegenheid was dat hij nog in Trinidad leefde.

De raad van Bischoppen was doet iedereen een gunst en verlaat de Eilanden, die is wat wij in 1962 deden toen wij ons aan Engeland bewogen.

Ik had reusachtige vraagtekens over de kerk en het zijn onderwijs en geloofde wat niet zij zeiden.

Het scheen schijnheiligheid aan me en hoorzitting het verhaal van mijn papa me overtuigde dat mijn darminstincten correct waren geweest.

Zodra ik huis verliet ging ik nooit naar kerk en besloot dat ik geen grote papacijfers vertellend me wat nodig had om te doen.

Ik hield niet van de schijnheiligheid dat ik had had gezien en van mening geweest dat ik kon en controle van mijn eigen leven zou nemen.

Ik zou mijn eigen besluiten die op principes van rechtvaardigheid en gelijkheid en menselijk medeleven worden gebaseerd en gebaseerd niet op om het even welk bijgeloof en nadeel nemen.

Ik zou de volledige verantwoordelijkheid voor mijn leven nemen en mijn acties, die ik heb gedaan, hebben ook nooit iedereen voor hun geloven beledigd of misbruikt.

Wat ik betreft kan iedereen geloven wat zij willen zolang zij me niet dwingen om zich bij hen aan te sluiten.

Ik houd van iedereen met de eerbied te behandelen die zij aangezien mensen, verdienen en geloven dat elke dag wij willekeurige handelingen van vriendelijkheid op het principe dat zouden moeten uitvoeren wat rond gaat bijdraait.

Wij mensen wensen elkaar om te overleven.