Zittend met het gevoel dat ik de nu slechts de helft van een vrouw ben, het is een vreemd gevoel voor me, na mijn leven met mijn ouders heb ik altijd in controle van mijn leven willen zijn.

Het verbaast het me dat ondanks het hebben van geen fysieke mogelijkheden ik nog zo geestelijk ok ben.

Dat is één van de redenen waarom ik over andere dingen en niet alleen eindeloos over de vooruitgang van mijn MS heb geschreven.

Zo belangrijk voor me om te weten dat ondanks mijn fysieke onbekwaamheid ik nog over de dingen kan schrijven die ik in geloof.

En het andere belangrijke ding is dat ik MS heb maar het heeft mij niet, en ik word niet totaal bepaald door de MS.

Ik ben meer dan deze MS wij allen zijn meer dan deze ziekte.

Het werkelijk zeer moeilijk om alle effecten en consequences van deze ziekte te verwerken

Moeilijk om ontspanen hulp te accepteren zonder er problemen mee te hebben.

Was zeer bewust gisteren na mijn douche dat Richie nu alles moet doen voor mij aangezien ik geen creme op mijn lichaam of gezicht zelf kan doen.

Probeer om te aanvaarden dat het plukken van de zwarte haren op mijn kin een ding van afgelopen tijd was en nu moet iemand het voor mij doen..

Mijn persoonlijke zorg was aanvankelijk zeer moeilijk toen de Thuiszorg het deed; gelukkig doet Richie het nu.

Hij is zo zeer gevoelig en zorgvuldig op alle alles, wat gerustgesteld is voor mij me om te zien hoe goed ik nu word verzorgd.

Richie is vaak van mening dat hij het niet goed genoeg doet en dat hij niet zacht en gevoelig is wat total niet waar is.

Ben nu bijna 11 maanden in bed en ben constant op de randje en barst ook uit in huilen af en toe om de druk te ontladen van deze verschriklijke ziekte.

Het verlies van beweging, de isolatie thuis en de gemiste kansen om met mijn direct omgeving en buurt in contact te komen..

Mis mijn reizen rond het blok met Richie en de honden, en bezoeken aan de markt de minstens twee keer per week gebeurden.

Voor me is een markt een vergaderingsplaats voor de mensen van de buurt en kan niet door supermarkten worden vervangen die zo ongelooflijk onpersoonlijk zijn.

Ik verheug me om na buiten te gaan had gehoopt dat dit in mei zou beginnen te zitten maar het werd juni en nu is het reeds juli, aangezien de maand slechts net is begonen moet ik zeer geduldig zijn.

Weet nu niet of het echt zal gebeuren in juli of dat ik tot augustus zal moeten wachten en tegen de tijd dat ik wegga zou het weer van heet tot koud en nat gegaan zijn.

Soms heb ik totaal twijfels dat het voor me nog mogelijk zal zijn om na buiten terug te gaan.

Beginnen te geloven dat het leven in bed is alles wat ik zal hebben, als dat zo is moet ik het beste van het maken.

En dat ga ik zeker doen, zou niet aan denken om me door en ziekte als deze me klein maakt.

Wil liefst de straat op in mijn elektrische rolstoel, en met veel van onser buren babbelen.

Voor nu heb ik nog een droom dat ik weer na buiten kan gaan, hoop ook na de markt te gaan, ga dit droom levend houden.

Geen kwestie wat gebeurt wanner en als dat soort zorgen, hoop moet men levend houden het houd het leven draaglijk maken en is veel beter om de negatief gedachten en gevoelens weg te gooien.

Werkelijk geen punt om negatieve gedachten hebben, de enkel al vreugde van je pakken, met een handicap hebt u meer vreugde nodig en niet minder.

Hoop het weer niet gek gaat worden en al onze symptomen worden veel erger.

Heb besloten al mijn vragen en zorgen aan één kant te zetten en concentreer me op dit ogenblik op recht hier en.