Ik ga van het ogenblik genieten.

In een totaal contrast aan gisteren is vanochtend zeer prettig geweest, hebben wij zeer zachte en vreedzame ontwaken gehad.

Ik wekte met mijn gebruikelijk schreeuw van pijn, maar dat gebeurt elke ochtend aangezien het bewustzijn betekent dat ik weer bewust ben van de pijn.

Richie ging vrij snel me wat THC halen, dit heft de pijn een beetje gekalmeerd en hij haalde zijn ochtendkoffie en dronk het hier in slaapkamer en spelde met de honden en heeft gebabbeld met mij.

Het is inderdaad zeer prettig, halfweg deed Richie de been oefeningen en de been massage en daarna moest hij de schimmel infectie bij de bovenkant van mijn linkerbeen verzorgen.

Gebeurt omdat ik in bed geen goede ventilatie rond mijn lichaam heb; het hete weer maakt me vochtig en dat verzamelt in kleine vouwen in de huid.

Je krijgt meer van deze wanneer je in bed voor lange tijd bent, het is goed om zeer bewust te zijn van de kans op schimmel infecties.

Denk wij het niet op tijd, opmerkten omdat ik het niet goed voelde en Richie het niet kon zien in de douche stoel.

Zo zal Richie van nu af aan mijn linkerbeen op een dagelijkse basis controleren zelfs nadat de besmetting is gegaan.

Voor nu moet ik de pijnlijke behandeling maar verdragen omdat dat de enige manier is om het snel kwijt te raken.

Dit wads zeer pijnlijk afgelopen nacht toen Richie de schimmel crème toepaste, heeft het gevoeld alsof hij zuur op mijn huid gedropen had en ik heb gebruld als een steer.

Vreesde het moment vanochtend wanneer hij de schimmel crème weer zou toepassen en wist dat dit na de been oefeningen zou gebeuren.

Het was niet zo slecht zoals ik had gedacht en toch op één of andere manier was het ook nog erger.

Werkelijk zo blij dat ik nooit in al deze maanden van de behandeling van de druk wond iets heb kunnen voelen, in het begin werd de wond twee per dag schoon gemaakt en een nieuwe verband werd aangebracht.

Haatte de routine maar er was geen mogelijkheden om er onderuit te komen, en aangezien het niet op een ander manier kon gebeuren, anders zou de wond niet helen.

Was niet echt voorbereid voor hoe pijnlijk het was afgelopen nacht, heb gejankt wie een baby.

Gisteren was een zeer emotionele dag, niet echt verrassend na het poepen in het bed, incontinentie is iets dat wij allen vreesde.

Ontlasting is iets zo fundamenteel en zo persoonlijk en wanneer het niet meer werkt zoals altijd deed is dat inderdaad zeer verontrustend.

In de loop van de afgelopen 2 jaar heb ik geleerd dat alle dingen die persoonlijk waren niet meer persoonlijk zijn aangezien ik er niets meer kan doen.

Richie helpt me met alles, zelfs met mijn ontlasting, en, het gebrek aan persoonlijke ruimte en de autonomie was bij het begin werkelijk zeer schokkend.

Nu voelt het niet meer als een mes steek in het hart, geeft me nog wel veel pijn wanneer ik terug kijk op hoe onafhankelijk ik was.

Ach goed, de dingen kunnen altijd slechter worden en ik veronderstel zij zullen ook slechter worden maar voor nu heb ik geen zin om vooruit te lopen.

Nu, op dit ogenblik schijnt de zon en de hemel is blauw en er zijn kinderen die gelukkig in onze straat spelen.

Ik ga van het ogenblik genieten.