Hier en Nu.

Amsterdam.

Ik bezocht Judi’s blog afgelopen nacht@Life as a Hospice Patient en las haar recentste post waar zij zegt zij is ziek van ziek zijn.

http://judi-lifeasahospicepatient.blogspot.com/2009/07/i-hate-this-damn-disease.html#comments

http://judi-lifeasahospicepatient.blogspot.com/

Ik weet heel goed wat zij het over heeft, ziek zijn van ziek zijn.

Ik ben werkelijk ziek van het hebben van MS

Iedereen met MS of een andere degeneratieve ziekte is ziek van het ziek zijn denk ik.

Het is 3 jaren sinds mijn diagnose van MS en ik kan nu niet meer lopen en onafhankelijke ben ik helemaal niet meer, heb nu hulp nodig 24/7 en lig in bed 24/7 vanaf augustus 2008.

Wat zeer moeilijk is dat er geen perspectief op beter worden van MS ie en Primair Progressieve word het alleen erger.

Maar toch af en toe is het weer een gtote schok wanneer ik mij weer realiser dat alhoewel ik mijn zeer, zeer best doe, zal ik nooit beter worden!

Dat is een harde waarheid die ik nog niet kan verwerken en zal het ook nooit kunnen verwerken.

Dit is niet de normale gang van zaken, normaal geeft de arts de diagnose en schrijft dan een cursus van behandeling voor die u volgt en vervolgens beter en nog beter wordt en kunt je leven dan hervatten.

Niet met MS en zeker niet met Primaire Progressieve lidstaten, meteen na de diagnoses wist ik dat er geen steun was en ook geen behandelingen.

Er bestaat enkel een verscheidenheid van drugs om de vooruitgang van de ziekte te vertragen.

Ik zag meteen dat er geen perspectief op beter worden met slechts het perspectief op hulp om te sterven, dan kan ik mijn arts kan laten weten dat ik genoeg heb gehad.

Dan zal Dr. Wijngaarden voorbij komen en zal een medicijn toedienen die me in slaap zal zetten en dan zal zij en ander medicijn toedienen die mijn hart na en aantal minuten zal stoppen.

Het is geen prettig vooruitzicht maar dat is beter dan liggend in bed als een kasplant die niet meer kan spreken, tikken, zien en geen contact meer maken.

Ik ben op de hoogte, dit is waarom ik euthanasie heb gekozen maar ik kan niet begrijpen hoe het niet meer gediscussieerd wordt.

Na wat tijd om de hele situatie te verwerken en uit te zoeken dat er geen hoop van herstel
was, moet de grote truc doen en hoop levend houden terwijl wij weten er is geen hoop van terugwinning.

Misschien is het omdat wij geloven dat de arts je beter zal maken en dit keer kunnen zij niets doen.

Heb wat tijd nodig om dit te verwerken en had niet gedacht aan dit aspect maar natuurlijk is dat wat mij vanaf het begin heb verontrustend heb gevonden en toen het duidelijk was dat wij alleen waren met de diagnose waren.

Ik probeer om het beste van al het goede in mijn leven te maken als mijn schat Richie en vrienden en dat ik nog hier en nu kan zijn.

Zolang ik kan communiceren, kan spreken, schrijven en lezen en ik kan eten en drinken, kan ik de pijn aan want dan heb ik mijn behoefte om te leven.

Het is geruststellend om te weten dat in Nederland kan ik kiezen wanneer ik genoeg heb gehad, in tegenstelling tot mensen in Engeland die dat niet kunnen zeggen, nu is het genoeg ,geweest en ik wil niet in leven gehouden worden als kasplantje.

http://en.wikipedia.org/wiki/Euthanasia_in_the_Netherlands

Alhoewel het het geen leven is tenzij je denkt dat niet kunnen spreken, zien of slikken zou kwalificeren als leven.

Ik denk niet dat het liggen in bed aangesloten aan apparaten als leven voor me zou kwalificeren.

Begrijp niet waarom er zo veel negativiteit is over mensen het recht geven op zelfbeschikking over hun eigen leven.

In Engeland blijft de Morele Meerderheid beweren dat hulpeloze gehandicapten zouden worden gedwongen om euthanasie te plegen.

Het parlement beweerd dat wanneer zij een wet zou invoeren dat euthanasie toestaat zou dit gehandicapte mensen in gevaar brengen dat zij dan gedwongen worden om euthanasie aan te vragen.

In Engeland word euthanasie door de achterdeur uitgeoefend, door de dosering van pijn hulp zoals morfine tot zulk een niveau te verhogen dat je in een soort coma wordt gehouden.

Dan verhoog de dosering zodat de coma in dood overgaat en dat is wat ze palliatief zorg noemen.

Waarom niet mensen het recht geven om te beslissen wanneer zij niet meer kunnen en willen leven wanneer zij bv totaal afhankelijk, vast aan machines om u levend en totaal onbekwaam te houden zonder dat je deel kan maken van het leven rond om je.

Ik kan niet persoonlijk denken van een slechtere manier om mijn leven te beëindigen aangesloten aan aparaten en vol met opiaten en aan een machine voor mijn ademhaling voor me en een andere doet me intraveneus voeden.

Dat zou niet wat ik zou willen mar ieder heeft het recht voor zich te beslissen.

Schande dat er geen echt debat over het onderwerp is in plaats van enkel het gebruiken van de rode haringen van mensen die worden gedwongen om euthanasie te plegen.

Zover ik kan zien is dit de huidige methode van euthanasie heimelijk via verzachtende zorg wordt het toe gediend.

Ik ben blij dat ik in Nederland leef waar ik de keus heb om van de wet op euthanasie gebruik te maken.

Zou het geen eerlijkere wereld zijn als de mensen konden besluiten voor zich hoe lang zij met pijn wensen te leven, als zij aan een degeneratieve of eind ziekte lijden.

Kijk achter het regering rookgordijn en eis nu een verandering in de wet voor een meer mensen georiënteerde benadering.