Het is al 17 Februari

Had een ontspannen tijd tot na mijn bezoek met Marianne, toen ik mijn post schrijf en opmerkte dat mijn wijsvinger probleem met het klikken had.

Gisteren was ik reeds gefrustreerd door mijn handen, dit was vanaf 16 tot 19 uur en mijn rechte hand niets kon doen wat ik wilde doen, gelukkig was erin geslaagd om mijn post gedaan te krijgen en beelden te vinden.

Daarna konden mijn wijsvinger en mijn hand niet de muis houden, werd super geërgerd.

Vooral aangezien ik net de dag vóór had gezegd dat ik zou alles doen om zolang ik kan te blijven communiceren

Het scheen eventjes dat dit niet zolang zou zijn zoals ik had gehoopt het zou zijn.

Gelukkig zodra ik na de badkamers was geweest en mijn been oefeningen deed op de Motomed en was terug geplaat in mijn bed en mijn hand en wijsvingers werkten opnieuw goed.

Het was een hulp; het andere goede nieuws is dat het Nederlandse bedrijf dat de software Brainfingers verkoopt mijn e-mail heeft geantwoord.

Heb een demonstratie gevraag van Brainfingers, ik zal er over schrijven wanneer het is gebeurd.

Vandaag hebben wij gewacht op Ton om 11.45 uur, maar geen Ton, heb hem getelefoneerd, hij vertelkde mij dat hij hier is morgen met Ludwine om 12.30 uur zullen zijn hier zijn.

Argh! Gedacht dat de inspectie vandaag en niet morgen zou gebeuren, heb plotseling meer empathie met de Duitse snowboarder vorge nacht, die twee keer moet starten.

De eerste keer was het geen goed begin, zo moiest zij calm blijvem en opnieuw beginen.

Zij kreeg een zilveren medaille, denkt haar doel was een gouden medaille, maar moeilijk om je opnieuw te concentratie, wanneer het is gebroken, vooral als dat in volle zicht van zo veel mensen was.

Dat was zeer dapper van haar om nog een keer te beginnen.

Morgen moet ik ook dapper zijn en de inspoectie over mij heen moeten laten gaan.

En dat ga ik ook doen.