‘’Waarom is President Obama een loser en Mullah Omar een winnaar?’’

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3117903/2012/01/12/Waarom-is-President-Obama-een-loser-en-Mullah-Omar-een-winnaar.dhtml

Elf jaar aanwezigheid in Afghanistan heeft twee dingen bewezen: de strijd in de Hoge Landen is voor President Obama een uitzichtloze onderneming en voor Mullah Omar een zaak vol perspectief.

Dat betoogt Haroon Parvani

De FBI heeft recentelijk de naam van Mullah Omar, de leider van de Taliban, geschrapt van de lijst van de door de Verenigde Staten gezochte terroristen. Hoewel deze stap geruisloos aan de wereld voorbij is gegaan, suist deze nog pijnlijk in de oren van de Afghanen. Met deze actie hebben de Amerikanen de laatste stap gezet in de reeks toenaderingspogingen die moeten leiden tot een veilige uittocht uit Afghanistan. En dit, beste lezer, kunt u zien als de knieval van een supermacht.

Hoofdpijndossier
President Obama heeft zich direct na zijn aanstelling urenlang gebogen over het hoofdpijndossier 'Afghanistan'. Hij moest en zou deze oorlog winnen.

De persoonlijke aandacht en het engagement van de president waren enorm. 'Wanneer je de president van de Verenigde Staten zover krijgt om 25 uur van zijn tijd te spenderen aan één zaak, dan weet je dat het menens is,' zei Generaal Jamas L. Jones, de nationale veiligheidsadviseur van de president nadien.

Obama heeft de strijd in Afghanistan 'war of necessity' genoemd. Aan deze nieuwe benaming van de oorlog in Afghanistan zijn drie maanden van onderzoek, PowerPoint-presentaties, het bestuderen van duizenden pagina's aan inlichtingenrapporten en tien ontmoetingen met het nationaal veiligheidsteam voorafgegaan.
De tijd drong, spanning en stress voerden de boventoon, sigaretten werden opgerookt en bakjes koffie werden leeggeslurpt.

In dezelfde tijd werd er, volgens de locals, op een kelim onder een moerbeiboom een jirga - een vergadering - gehouden door de Taliban. Niemand weet hoeveel uren Mullah Omar aan deze vergadering heeft gewijd. Uren werden er niet bijgehouden. Maar zeker is dat deze bijeenkomst diverse malen is onderbroken, niet door tijdgebrek maar om aan Allah's gebedsplicht te voldoen. De leider besloot eenvoudigweg de vijand, de nieuwe president, zoals voorgaande jaren in zijn eigen dimensie te bevechten.

Tijd was er in overvloed, kalmte en rust heersten er, waterpijpen werden aangestoken, glazen thee met kardemom werden leeggedronken.

Realiteit
Tegenvallende militaire resultaten op de grond, toename van geweld, een gespannen relatie met president Karzai en tot op heden 1.710 gesneuvelde soldaten aan Amerikaanse zijde zijn voor Obama de realiteit van strijd in Afghanistan.
Aan de andere zijde ligt het anders: De helft van het Afghaanse grondgebied is onder controle van de Taliban, er zijn schaduwregeringen in de Afghaanse provincies, er zijn gevluchte ISAF troepen - Nederlandse militairen en Amerikanen op de vlucht - en recentelijk vond de opening van een Taliban kantoor in Qatar plaats. Dat zijn de waarheden van de jihad voor Mullah Omar.

Loser
Waarom is President Obama in deze oorlog een loser en Mullah Omar een winnaar? Waarom trekt de supermacht zich terug uit Afghanistan na een onvoltooide missie? Waarom verklaart de Amerikaanse vicepresident Joe Biden met rode oren: 'Taliban zijn niet onze vijanden.'

Het antwoord ligt in de Afghaanse bergen, in de rotsen, in de manier van denken, in het leven daar. Obama en zijn team hebben in hun berekeningen een fatale fout begaan. Ze hebben geen rekening gehouden met de X-factor van deze oorlog. Ze hebben de rotsen en de gedachten in dat land over het hoofd gezien.

Deze oorlog speelt zich niet af in de derde dimensie, waar Obama en zijn mannen zich bevinden, maar in de vierde dimensie. Deze dimensie is eindeloos en kent geen grenzen: de dimensie waarin Mullah Omar zijn succesvolle oorlog voert, is de tijd zelf.

Oneindig
Er zijn geen parameters van jaren, maanden of uren. De strijd van de Taliban duurt oneindig en het nastreven van hun idealen gaat onvermoeibaar door vanuit de perceptie dat de dood niet het einde is: de zoon neemt de fakkel over van de vader en de kleinzoon strijdt even heftig als zijn grootvader.

Gebeurtenissen en daden zijn de eenheden, niet de jaren en de decennia. Een man nam na honderd jaar wraak op zijn vijand. Hoofdschuddend zei hij: 'Zonde, ik ben toch te vroeg geweest.' Een simpel Afghaans gezegde maar veelzeggend over het belang van daden en de overvloed aan tijd. Tijd speelt er geen rol; het doel maakt het verschil.

In het vuur van de dimensie van Mullah Omar duurt het oorlogje van Obama maar een flitsje lang. De Taliban hebben niets gemerkt van het verloop van deze afgelopen elf jaren. Want in hun dimensie zijn er geen termijnen. Het spinnenweb van de tijd heeft President Obama ingesloten. Om de zwarte weduwe van tijdnood te ontvluchten heeft hij de aftocht in 2014 bepaald.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton heeft ooit geroepen, in verband met het beperkte mandaat (tot 2014) van de Amerikaanse missie in Afghanistan: 'En een ding willen we niet hebben, dat na het besluit iemand zegt;'Oh, by the way hadden we het maar zus of zo gedaan.' Kom nu naar voren en houd anders je mond.'