Het Belang van Zijn.

Wild Mushrooms.


At vorige nacht een paar hash chocoladen die Richie had gemaakt voor me, zeer goede chocolade, maar ik was niet totaal geruststelt dat zij me snel lieten slapen.

Dit was omdat Richie me een grote nieuwe stapel post had getoond en toegevoegd aan de stapel die reeds op mij wacht.

Ik denk dat het tonen van de post zo vlak voor dat wij gingen slapen niet zo'n goed idee was.

Toen ik de post zag had ik meteen alle soorten van enge gedachten, die zeker niet zullen gebeuren.

Denk dat ondanks het koele weer, ik wat lucht in de slaapkamer nodig heb aangezien het hier zeer muf voelt.

De honden kwamen terug van hun korte wandeling in de buurt zeer nat, en hebben de ruimte met aroma van natte hond, natte en niet zo gelukkige honden gevuld.

Voor hun is het een marteling in de regen in de buurt voor een korte wandeling te gaan, het is vreselijk, maar wanneer zij na het park in regen gaan is dat goed, zelfs in een stortbui is dat glorierijke pret.

De grappige kleine honden, onze eerste hond Daisy was ook zo, nee een beetje meer van een prinses.

Zij haatte het om in de regen even om het blok te gaan, zij moest ergens een droog plek vinden zodat zij kon pissen.

Een bizarre hond, onze kleine prinses Daisy.

Zij had heel wat grappige kleine manieren, om haar afkeuring duidelijk te maken door te snuiven, en wanneer ik lachte zou zij Richie elke keer boze aankijken.

Als wij allebei lachten zou zij haar irritatie in de manier van Lady Bracknell (The Importance of being Ernest bij Oscar Wilde) tonen, door zeer luid en zeer langzaam uit de ruimte te gaan, en ons in geen twijfel te laten hoezo zij weg ging.

Zij was een ongelooflijke hond, als je aan haar zei ‘oh Daisy gaat het niet zo goed vandaag, liet zij haar hoofd hangen en keek alsof zij had een zeer hard leven.

Haar geheel lichaam zou veranderen; alvorens je iets zei zou zij fit en gezond en vroijlik naast je staan.

Bij het eerste woord dat het niet goed ging met haar zag ze er zeer slecht uit, zij had eigenlijk op toneel moeten gaan zo goed was ze.

Zij kon kijken alsof zij kon spreken, dan zou zij je afgrijselijke verhalen vertellen van honger en vluchten voor vijanden en ontsnappen door haar harde werk en persistentie van haar kant.

Zij was een prachtige moedige hond.

Daisy kon van gelukkig naar echt miserabel in een seconde, alleen door onzer suggestie.

Het was zeer droevig dat zij in juni 2006 stierf, op de zaterdag had zij een prachtige tijd in het park gehad.

Zij kwam zeer gelukkig terug en is onmiddellijk op het balkon gegaan om in de zon zitten en haar pens staafje te eten.

Zij had een goede dag, de volgende dag zondag, was zij een beetje vermoeid nadat Richie en de honden van het park terug waren, zij naam haar pens staafje weer op het balkon.

Omdat zij water had buiten, zagen wij haar niet tot het einde van de middag toen zij plotseling in nood klonk.

Haar ademhaling was vreemd en moeilijk; zij hijgde en keek in grote pijn evenals in uiterst paniek en angst..

Richie gaf haar pijnstillers die nacht, die scheen de truc te doen, en zij was kalmer en kon haar eten en koekjes, en alles dat aangeboden was.

De volgende dag Richie nam haar na de dierenartsen, die heeft hem naar een dierenarts stuurde met een scanner; dit toonde aan dat haar longen vol waren van tumors.

Daisy was de maandag bij ons voor een laatste dag, waar wij allebei ons beste deden om niet te tonen hoe droevig wij ons werkelijk voelden.

Richie moest haar boven en na beneden dragen, wij hadden genoeg pijnstillers om de pijn weg te nemen en haar een laatste goede nacht met ons te geven.

Zij kon nog haar traktaties eten en koekjes, wij zijn zeer liberaal, de volgende dag namen wij de tram, omdat Daisy zich zeer zorgvuldig bewoog.

Wij waren zeer droevig om haar voor de laatste keer na onze dierenarts te nemen, die reeds de test resultaten kende.

Wij waren snel bij de dierenarts en Daisy was zeer gelukkig om haar vriendin Barbara te ontmoeten, de prachtige dierenarts en haar medewerker.

De dierenarts heeft ons aangeboden dat zij Daisy, medicijnen kon geven om haar noch 6 maanden bij ons te hebben.

Dit aangebood hebben wij niet aangenomen, dat wilde wij niet doen, en Daisy lijdend in het leven houden puur voor ons.

Dat zou niet goed zijn voor haar en ook niet voor one, wij wilden niet dat zij een minuut meer pijn zou moeten lijden dan noodzakelijk was.

Daisy at haar gebruikelijk koekje en een tijdje gaaf Barbara Daisy de eerste injectie terwijl Richie haar in zijn armen hield.

Zij ging zo meteen slapen en toen gaf Barbara haar de tweede injectie en onze mooie Daisy was dood.

Dit was in de zelfde week van mijn eerste MRI, het overlijden van Daisy heeft me niet optimistisch gemaakt dat alles goed zou gaan.

Maar ondanks mijn gedachten toen Daisy zo ziek bleek te zijn,dat ik niet teveel langer dan Daisy in leven zou zijn, ben ik nog in leven en van plan hier zolang mogelijk te zijn.

Wij zullen altijd Daisy missen, zij was een ongelooflijke mooie hond, wij hebben vele prachtige verhalen over haar die wij elkaar vertellen.

Vertellen van verhalen is hoe wij het hoofd boden aan onzer verdriet, ik veronderstelt dat is hoe alle mensen het doen.

Het vertellen van verhalen helpt ons te begrijpen en zij helpen ons om aan vrienden te herinneren die niet meer bij ons zijn.

Zolang wij worden herinnerd zal niemand van ons dood zijn, zullen wij in verhalen en gedachten van zij die leven in leven blijven.