over mijn leven met ms en hoe verder en hoe het is als gehandicapte om te merken dat je opeens niet meer overal na binnen kan. Het leven is opeens heel anders als zwaar gehandicapte
Monday, November 30, 2009
Rising Damp.
Cornish Art.
Afgelopen nacht waren wij veel to laat op gebleven, voor dat wij wisten was het 2.30 uur.
Ik was helemaal wakker heb een film gezien van de series Rising Damp, dat in de jaren 70 op televisie was in Engeland.
Zeer aardig om het weer te zien, Leonard Rossiter was uitstekend als Rigsby.
Het probleem was dat ik te wakker was om zachtjes in slaap te vallen.
Aangezien het bijna 3 uur was tegen de tijd dat Richie me mijn laatste had Baclofen tabletten had gegeven, nam ik ook een Lormetazpam.
Het deed de truc en ik sleep vrij snel, de honden blijven vorige nacht in de slaapkamer omdat ik diep sliep.
Spike schijnt vaak tijdens de nacht te moeten opstaan en zich schudden wat heel veel lawaai maakt.
Zijn oren klinken als pistolen schoten, dat mij wakker heeft gewekt, en zodra ik word gewekt, dan is het onmogelijk voor mij om weer in slaap te vallen.
Dank zij Loremetazpam hoorde ik niets en sliep tot 12 uur, wat prachtig was, toen heeft Spike zich geschud en zijn oren waren nog luider dan normaal.
Weer een grijze en natte en winderige dag schijnt dat wij alle regen van de laatste maanden in de laatste tien dagen heb gehad.
Het is teleurstellend dat het weer zo slecht is, dat ik nog geen poging heb gemaakt om uit te gaan.
Ben een beetje bang dat ik niet meer durf na buiten te gaan, het wordt geen probleem en Richie zal me aanmoedigen om uit te gaan.
Op het ogenblik is er geen probleem aangezien het weer werkelijk niet aardig genoeg is voor me om uit te gaan.
Enerzijds moet ik het ooit een keer spoedig doen, en voor me kan dat niet snel genoeg zijn.
Ik zal niet zeggen wanneer ik denk dat het zal gebeuren, maar het zal spoedig gebeuren alvorens ik een fobie over het uitgaan opbouw.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment