Weer Zonneschijn Vandaag.

Modigliani.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Amedeo_Modigliani

Ga dit zeer kort houden vandaag, wekte huilend vanochtend en had meteen ook vreeslijk hoofdpijn.

Het was geen goede nacht geweest vorge nacht, ik was verdrietig omdat Richie verdreitig was, en toen zei ik iets wat ik niet bedoelde wat hem noch verdrietiger maakte.

Helaas kon ik het niet terug nemen, geen kwestie van, hoeveel ik het ook wilde en wenste en nog wens dat ik die stomme ongevoelige woorden kon terugnemen.

Voel mij nu zo stom, deze week heb ik een dip gehad, er waren momenten waar ik mij opnieuw realiseerde, dat mijn leven nu slechts zal bestaan uit korte periodes uit bed.

Maar meestal zal ik in bed zijn.

Wist dat ik nooit meer zolang kan zitten zoals voor de MS ergens had ik nog de illusie dat ik weer langer tijd in de rolstoel kon zijn.

Had Richie moeten vertellen hoe ik mij voelde, erover spreken had mij geholpen om de positieven kant te zien.

Maar ik sprak niet; Ik probeerde om het te negeren, moeilijk om te accepteren dat ik nooit meer zo mobiel zal zijn.

Ik moet mezelf niet zo voor de gek houden, ik ben nu duidelijk niet meer fysiek wat ik was vóór de MS.

Maar ik kan nu nog gelukkige momenten hebben en het best van alles te maken dat ik kan.

Op de een of andere manier kwam dit dipje als een schok, had het niet verwacht, begin nu weer bovenop te komen.

Als ik die situatie nu revalueer kan ik zien dat alles bij elkaar het niet zo slecht is.

Een kus van mijn schat heeft mij zeer goed gedaan.

Wat er ook met deze ziekte gebeurt, ben ik nog mezelf en mijn schat is hier met mij en de zon schijnt opnieuw vandaag.

Alles bij elkaar is het leven goed.