Het rijke tapijtwerk van het leven.

Trinidad Kunst.



Het is verbazend hoe de tijd deze dagen voorbij vliegt; een dag is over zo snel vooral nu het wordt donker spoediger.

Kan het heerlijke aroma ruiken van bladerdeeg gevuld met krenten en rozijnen en gemengde schil.

Voel in de stemming paar stuks te eten, zij zijn bijzonder lekker warm uit de oven, hopen dat ik hen zal kunnen goed vasthouden.

Hoop ik breek het niet in stukken, dit gebeurd aangezien het gevoel in mijn vingers slecht is, en vaak te harde greep.

Mathilde, mijn fysiotherapeut was hier om 2 uur om mijn oefeningen te doen, na 20 minuten harde werk te controleren, ben ik gelukkig voor haar om mijn armen te ontspannen en te roteren en te masseren wanneer het nodig was.

Ik merk altijd de voordelen van een afspraak met Mathilde op, en het is niet alleen de oefeningen.

Zij plaagt me genadeloos, waarvan ik geniet, net als zij, wij hebben gewoonlijk veel pret tijdens de oefeningen.

Deze donderdag zal er geen fysiotherapie zijn, aangezien het de afspraak voor de belangrijke montage van de aanpassing op mijn elektrische rolstoel is.

Ik ben opgewekt over het idee dat ik kan beginnen weer te zitten, zeer bewust dat het uiterst vermoeiend zal zijn.

Moet echt de tijd nemen om het op te bouwen, ik moet het beetje bij beetje doen, wil niet de wond heropenen.

Wij moeten zeer zorgvuldig zijn, dat is echt nu nodig, omdat de druk plekken kunnen gemakkelijk gebeuren.

Moet werkelijk bewust zijn hoe ik zit en hoe lang, en dat ik niet zal worden verleid om het zitten zsm. uit te breiden omdat ik te ongeduldig ben.

Dit zou teveel druk op mijn billen hebben.

Zelfs zou het Roho kussen niet de open pijnlijke plek kunnen hebben genezen; zodra het open is kan je niet erop zitten tot de pijnlijke plek is geheeld.

Vorig jaar toonde mijn decubitus plek zich eerst als een rood plek, dan ging het open, en 3 keer was het weer dicht gegaan.

Tot vorig jaar augustus toen het open en 10 cm diep was.

In augustus vorig jaar was het een diepe wond, één geen die ik wilde zien, uiteindelijk kon ik Ton, de verpleeger van het RCA overtuigen dat ik de foto's niet wilde zien.

Mijn nieuwe resolutie is optimistisch over de afspraak te zijn, voelt een tikje eng omdat het is zo lang geleden dat ik mocht zitten.

Het idee van zitten en na buiten gaan is overweldigend, hoopt dat ik op donderdag kan overleven, zal proberen om me op de belangrijke aspecten te concentreren.

En het gevoel dat mijn leven rijker zal zijn als ik elke dag en de hele dag niet fysisch geïsoleerd ben in de slaapkamer.

Hier benieuwd hoe het leven buiten is, wat een vriend eens `het rijke tapijtwerk van het leven' noemde.