over mijn leven met ms en hoe verder en hoe het is als gehandicapte om te merken dat je opeens niet meer overal na binnen kan. Het leven is opeens heel anders als zwaar gehandicapte
Wednesday, October 21, 2009
Mijn Focus is nu op 29 Oktober.
Reading, Berkshire.
Vorige nacht goed geslapen, zonder hulp van slaap tabletten, in plaats daarvan heeft Richie lekker hash cake gemaakt.
At een paar stukken en dreef weg zonder enige problemen, wat inderdaad zeer prettig was.
Denk dat de tol van 14 maanden in bed werkelijk nu teveel voor mij is geworden.
Raar eigenlijk dat het nu teveel word, terwijl ik al de maanden het goed heb door gestaan.
Bovendien heb ik opgemerkt dat mijn armen en handen onhandiger worden, en zwaarder en strakker voelen.
Eten begint als harde werk te voelen, voelt net als lood aan mijn armen, en elke vork vol eten voelde alsof ik gewichten aan het heffen was.
Zeer frustrerend, vooral wanneer het zoveel tijd en energie neemt om de kleinste beweging te doen.
Zoals het klikken op een iets dat ik wil openen, moest vorge nacht Richie vragen om het voor me te doen, wat ik erg vervelend vond.
Misschien wat ik opmerk is dat alles langzamer wordt wanneer ik vermoeid word, en door al het slaap gebrek was ik erg vermoeid.
Vermoeid worden is iets dat ik nooit heb toegestaan, niet voor dat ik wist dat ik MS had.
Vermoeid worden is iets dat je met MS niet kunt negeren, aangezien er geen zulk een ding als een klein beetje vermoeid, je bent of vermoeid of niet.
Schijnt zo dat ik niet het meer kan negeren, het is frustrerend, moeten definitief toegeven dat ik slechts een mens ben.
Denk dat niet slapen niet goed is, en een slecht effect op me heeft gehad, voel me veel beter vandaag na een goede nacht slaap.
Het gebrek aan slaap knaagde weg aan mijn natuurlijk optimisme, denkt dat het me super kritisch heeft gemaakt over alles en ieder, speciale over mezelf.
Kon opeens over niets meer lachen, en alles was of één ding of een andere in plaats van een mengsel van dingen.
Echte blij dat ik me beter voel, dat ik me opnieuw optimistisch voel en mijn gevoel van pret en humor niet heb verloren.
De dag dat ik niet meer kan lachen zal inderdaad een zeer droevige dag zijn, hoop dat het nooit gebeurt.
Vandaag is een mooie dag geweest, met zonneschijn en blauwe hemelen van vanochtend tot 4 uur, dan is het zeer bewolkt geworden, en is de zon en de blauwe hemel verdwenen en nu is het grijze.
Maakt me zelfs meer vrolijk en optimistisch, ik kan niet de vooruitgang van mijn MS tegenhouden maar ik kan wel vechten om mezelf te blijven.
Morgen in een week is de afspraak over en de stoel met de aanpassing zal hier zijn.
Mijn focus is nu op 29 oktober en dan zal ik opnieuw het leven ervaren van een zittende positie.
Al de steun die ik heb gehad in deze lange 14 maanden in bed waardeer ik zeer.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment