Het Belang van het Moment

Italian Art.


Was net aan het lezen over stress en spanning op Rain’s blog @ Towards Happiness

http://happy-rain-days.blogspot.com/

Het lezen van haar post heeft mij aan het denken gezet, toen ik in de Ziekte wet ging.

Veronderstel dat ik ook een burnout had, erken de lijsten van de symptomen waar Rain aan leed.

Lethargie en apathie en depressie zijn afschuwelijk, konden niet bij nacht slapen en konden niet in de ochtend opstaan, in plaats daarvan wilde ik tijdens de dag slapen.

Was in de Ziekte wet vanaf 1989 tot 1998, in 1990 besloot ik dat ik iets totaal verschillend moest doen.

Dat deed ik en ging naar Engeland en deed een Certificaat van Hoger onderwijs voor één academisch jaar, in Surbiton dichtbij Londen.

Dan deed ik een studie Criminologie, door her Certificaat kon ik mijn eerste jaar overslaan.

Gerealiseerd zodra ik bij de Universiteit van Middlesex dat het beter zou geweest zijn om het eerste jaar gedaan te hebben.

Ik deed mijn eerste studie en daarna ook de doctorandus in Criminologie, dan kwam ik hier terug in Amsterdam

Probeerde om het werk met mijn kwalificaties te krijgen, had in gevangenis nazorg willen werken.

Ontmoette zulk een kliek en zulk een jaloerse sfeer, dat ik opnieuw iets verschillend ging doen, dit keer een IT Helpdesk cursus.

Heb gewerkt aan twee IT Helpdesk en werkte aan de Service Desk bij mijn laatste baan toen ik meerdere keren in één jaar viel, heb het kraakbeen in mijn knie gebroken.

Na een paar maanden werd het zeer duidelijk dat er iets anders behalve enkel gebroken kraakbeen was,

Wens soms dat ik toen wist dat mijn loop dagen spoediger zouden eindigen dan ik dacht.

Werkelijk geschokt in Maart 2007 vlak na mijn verjaardag, toen ik niet meer uit mijn rolstoel kon opstaan en een paar stappen schuifelen.

Wat een vreeslijk verjaardag geschenk, schijnt te gebeuren elk jaar, mijn eerste ` cadeau’ was mijn evenwicht verliezen op mijn verjaardag in 2006

Heb mij niet realiseerde dat de elektrische rolstoel die ik in maart 2008 heb gekregen me een decubitus plek zou geven omdat het mijn rug niet steunde en de zitting voor me te groot was.

Misschien was het beter dat ik precies wist wat aankwam aangezien ik dan misschien zeer verstoord zou zijn.

Elke vooruitgang van mijn MS is moeilijk genoeg zonder te veel extra stress.

Zie nu dat ik zeer bang was aan het begin,en dat het geen goede idee was geweest om toen te weten wat aan zat te komen.

Blij nu dat ik niet al mijn tijd en energie in de toekomst heb gestopt, over wat in de toekomst kon gebeuren.

Ik begrijp dat niet iedereen in het ogenblik wil blijven en hier wil zijn, in het hier en nu, zeker herinneren ik mij toen het ogenblik want het was pijnlijk.

Voor me nu zou het pijnlijker zijn als ik niet in het ogenblik bleef en van alles geniet waar ik kan.

Dit is nu belangrijk voor me en mijn situatie.