Winter Olympics Vancouver 2010.
Herinner me dat ik veel gelachen heb de dag dat ik mij realiseerde plotseling dat het leven nu gebeurde en dit was geen generale repetitie voor de echte voorstelling.
Dacht dat ik perfect moest zijn, altijd werd ik thuis ontmoedigd om te onderzoeken of zaken te proberen, mijn ouders hielden niet van experimenteren.
Experimenteren betekenden de mogelijkheid van slordigheiden , en zij hielden niet van slordig.
Zij hielden van opruimen, geen losse eindjes op, alles gesorteerd en gevouwen en keurig, alles goed georganiseerd.
Jammer dat mijn ouders mij niet lieten experimenteren, voel nog steeds nu de gevolgen van deze ontmoediging.
Niet gemakkelijk om dit in te halen, het is belangrijk te leren over experimenteren en improviseren.
Het leven bestaat uit proberen van dingen en improviseren en besluiten nemen die verbazende gevolgen kunnen hebben.
Zoals geen kinderen nemen, wilde nie dezelfde fouten maken zoals mijn ouders.
Realiseerde mij veel te laat dat ik natuurlijk en ander mens ben dan mijn ouders,
Was bang dat ik automatsch de zelfde fouten zoude maken.
Dwaas van me om te denken dat op de een of andere manier, ik zou worden veroordeeld om de zelfde situatie opnieuw te creëren, vergat dat ik veel meer inbreng heb.
Blij dat ik verder ben gegaan met mijn leven en niet vast was gebleven en heb kunnen genieten van wat er was te genieten.
Verwijten en recriminaties zijn niet wat ik nodig heb; zij zouden de pijn slechter gemaakt hebben.
Nu denk ik het jammer is dat ik geen kinderen heb, maar gelukkig heb ik kunnen genieten van ander zaken die het leven mij heeft aangeboden.
Blij dat ik dit nu deed, goed om hier en nu te zijn, en niet in het verleden of zelfs in de toekomst te leven, ik kan nu zien dat mijn ouders niet in de tegenwoordige tijd leefden.
Alles moest moest worden gecontroleerd dat was de idee van mijn ouders, niets werd over gelaten aan toeval.
Jammer want het leven werpt veel kansen op; vele kansen die je moet zien om er gebruik van te maken.
No comments:
Post a Comment