Diamant en Goud Klompjes.

Mongolian Kunst.

Werkelijk verbazend hoe snel een week gaat, misschien sneller doordat Richie mij had verteld dat de huid scheur was gehield.

Het is een kwestie van gevoel en waarneming van de wereld, als ik mij niet goed voel of down ben, dan schijnt de tijd langzaam te kruipen.

Wanneer er goed nieuws is of het weer is goed, dan gaat de tijd veel sneller dit gebeurt gewoonlijk met vakanties zoals Kerstmis en Pasen.

Het is grappig hoe langzaam de feest dagen aankomen en hoe snel zij weer over zijn, toen ik nog huis in Engeland was met mijn ouders, schenen deze vakantie dagen eindeloos te zijn.

Denk dat de beladen sfeer thuis en grote invloed had en het was de vraag of een prettiger vakantie of prettig iets anders mogelijk was..

Jammer dat deze negatieve herinneringen nog zo sterk zijn, gelukkig heb ik mijn eigen herinneringen in de tussen tijd gemaakt, die de droevige tijd meer dan goed maken.

Deze tijd van mijn leven met mijn ouders, in Engeland is nog heel sterk aanwezig in mijn leven omdat het een zeer belangrijke tijd in mijn leven was.

Wanneer ik het nu bekijk, zie ik dat het zulk een korte tijd was geweest tussen 1962 en 1969, zeven jaar, maar essentiële jaren voor mij.

Nog steeds is mijn grote vraag waarom mijn ouders niet konden wachten met de verhuizing tot ik mijn school tijd was beëindigd.

Nog steeds haat ik het wanneer ik hoor dat mensen willen verhuizen vlak voor of op het moment dat hun kinderen de overgang maken van Primair na Secundair onderwijs maken.

Het is moeilijk voor mij om rustig te blijven omdat mijn herinneringen omhoog borrelen als er spanning tijdens het eten is.

Ik haat die maaltijden die een slagveld worden, voor kleine kinderen is voedsel weigeren vaak hun enige macht.
Toen ik een peuter was, waren maaltijden vreselijk en het was vrij vaak oorlog was tussen mijn moeder en vader.

Bij mijn tante Sigrid en oom Abbie waren er nooit zulke problemen en er was altijd daar goede pret

Hun houding over maaltijden was ` geniet jij ben bij je tante’ en dat deed ik ook en ik at al mijn eten zonder enige problemen.

Grappig hoe een andere houding een verschil kunnen maken, denk dat het belangrijk is om te realiseren dat de waarneming en de houding een grote verschil maken.

Richie en ik spraken laatst over hoe moedig ik ben en hoe consequent, voor mij is het nog een verrassing voor mij om op deze manier te worden beschreven.

Ik ben er niet meer tegen deze beschrijving van mij, aangezien ik me goed ervan bewust ben, dat ik koos om positief te blijven en bewust in het heden te blijven.

Weet dat dit niet niets is, in tegendeel is het zeer moeilijk vooral omdat mijn MS zo snel is gevorderd.

Het leven heeft vele slechte momenten maar ook veel mooie momenten, MS is een kut ziekte, maar de vrienden die ik heb gemaakt sinds ik begon met mijn blog zijn zonneschijn in mijn leven.

Mijn schat Richie is mijn diamant en onze vrienden hier en elders in de wereld zijn mijn klompjes van goud.