Francis Picabia.
http://en.wikipedia.org/wiki/Francis_Picabia
Vind het zeer moeilijk om niet te huilen wanneer ik aan Spike denk, opeens realiseren ik mij hoe men de waarheid van een situatie kan ontkennen.
Was altijd benieuwd hoe dat kon werken, wanneer de feiten werden erkend, goed ik begreep het sdinds gisteren definitief hoe dat werk.
Terwijl Richie uit was met Spike en Marleen, beantwoordde ik post en las commentaren over Spike en dacht over mijn kleine kampioen.
Plotseling begon ik zeer luid huilen e te zeggen dat ik het niet geloofd hij zal niet nu sterven, dat ik de waarheid zou negeren dat onze jongen Spke, niet zou sterven, niet onze Spike.
Kon niet natuurlijk niet voor lang handhaven, wist dat het mijn wens was om Spike in leven te hebben en hier met ons nog eens drie jaar en dat de werkelijkheid verschillend ging zijn.
Wat een schok dat Richie Spike niet kan knuffelen wanneer ik dood ben, dat was mijn verwachting van wat zou gebeuren.
Gedacht dat Richie zou Spike en Marleen hebben om hem te helpen, hem te houden uit te gaan en afgeleid word door hun voedsel, spelen en affectie te eisen van Richie.
Nooit eens gedacht dat Spike ziek zou worden en het kon niet door geneeskunde of een operatie worden genezen.
Zulk een scenario was vrij ondenkbaar, niet onze super fit Jack Russell, onze atleet wat onze dierenarts altijd hem noemde
Dit geeft zeker nieuw betekenis om het ogenblik te grijpen en van hier en nu te genieten.
Het heeft mij doen besluiten om van elk ogenblik te genieten dat ik kan genieten, wat ik ook ga doen en zal nooit vergeten om het te doen.
No comments:
Post a Comment