Richie, Daisy and Spike in 2003.
Richie kwam net terug van buiten, hij was om het blok gegaan met de honden, toen zij vertrokken, wilde hij niet in zijn rolstoel, hij doet dit telkens als hij het gebruikt.
Denk dat hij wel spoedig opmerkte hoe nuttig het is, aangezien hij zich beter rond kan bewegen om alle hond geuren te onderzoeken die hij wik ruiken.
Hij kreeg ook veel aandacht van mensen op de straat, Richie zei dat hij het voor al zijn waarde heeft uitgemelkd.
Richie zegt dat het een lief gezicht was, om Spike’s staart te zien gaan, toen mensen hem in de rolstoel zagen en hem veel aandacht gaven.
Zij keerden terug en Spike was nog in de rolstoel en protesterend niet meer, blijkbaar kan zelfs Spike begrijpen dat de rolstoel nuttig is.
Het denken aan Spike, bracht tranen in mijn ogen, meer tranen volgde toen ik de post van Janis over haar hond Bruno las, en zij schreef ook over Spike..
Het verhaal van Janis over Bruno was zeer ontroerend, wat een mooie hond was hij, en wat een plezier om een hond als hem in je leven te hebben.
Het hebben van Spike in ons leven sinds 2002 is prachtig geweest en is het nog steeds, desonks dat hij zo ziek.
Eerst was hij eerst een handvol toen wij hem huis brachten, maar het was zeer belonend voor ons allen.
Het was in het begin hard werk om Spike te overtuige dat hij niet de baas was; dat hij slecht een pak lid was, zodra hij dit begreep, was hij een gelukkige hond.
Het is zeer goed om honden een nieuwe huis te geven, het is goede om te doen, en veel beter dan een hond te kopen en puppy ‘farms’ aan te moedigen.
Spike en Marleen zijn beide ongelooflijk belonend voor Richie en mij geweest, allebei kwamen zij tot bloei met ons.
No comments:
Post a Comment