Het heeft ook mij trots in mijn verschijning opnieuw terug gegeven, dat zeer fragmentarisch was, bijna weg, deze afgelopen 4 jaar.
Dit is slechter gemaakt doordat de spieren in mijn romp slaap zijn, wegens zolang in bed liggen terwijl mijn decubitus wond hielde.
Opstaan is belangrijk om kleren goed hangend en zittend te krijgen, desondanks alles, zag ik uit als een zak van aardappels, ondanks de beste inspanningen van Richie.
Ik heb geen spieren, ik kan niet omhoog zitten, mijn diafragma wordt niet uitgerekt, het wordt samengeperst, zodat het lijkt alsof ik een pottenbuik heb, en ik heb het echt niet.
Richie hoeft niet meer te worstlen met mij, om die kledingstukken aan en uit te krijgen nu is het gemaaklijker, en het is ook fijn om trots te zijn.
Richie hoeft niet meer te worstlen met mij, om die kledingstukken aan en uit te krijgen nu is het gemaaklijker, en het is ook fijn om trots te zijn.
Trots in mijn verschijning, dit geeft mij heel wat vertrouwen, dat mijn zelfachting helpt, en staat me toe om als een vrouw en niet alleen als zwaar gehandicapte.
Vóór mijn diagnose was ik goed gekleed, droeg altijd flitsende broeken en nooit jogging broeken tenzij ik ging joggen.
Sinds 2007 heb ik slechts flodderige broeken gedragen, ik heb niet in de spiegel kunnen kijken, nu kan ik opnieuw kijken, ik vrees niet meer hoe ik uitzie en ik kan weer trots zijn op mijn verschijning.
Vóór mijn diagnose was ik goed gekleed, droeg altijd flitsende broeken en nooit jogging broeken tenzij ik ging joggen.
Sinds 2007 heb ik slechts flodderige broeken gedragen, ik heb niet in de spiegel kunnen kijken, nu kan ik opnieuw kijken, ik vrees niet meer hoe ik uitzie en ik kan weer trots zijn op mijn verschijning.
No comments:
Post a Comment