Vandaag is een aangenaam warme dag zoals gisteren; gelukkig is het slechts het weer wat hetzelfde is, en mijn lichnaam was niet zo zeer verkrampd zoals gisteren.
Ik vond dat het gespannen was maar niet pijnlijk zoals gisteren, toen was het een uiterst intens pijnlijk gevoel.
Al mijn spieren voelden totaal uitgerekt evenals voelen zij te kort en strak, ik moest worstelen om te ademen, elke adem voelde als dwangarbeid
Één Ik hoop het nooit opnieuw te voelen, het was eng aangezien het een blik scheen te zijn wat op me zou kunnen wachten; ik ben hoopvol om dit nooit meer te ervaren.
Droevig denk ik, dat ik mijn lichaam zou moeten laten vechten voor elke adem, en sterven doordat ik niet kan ademen als ik euthanasie niet kon krijgen.
Ik heb het al aangevraagd, zodat ik weet dat wanneer wij de arts laten weten dat het tijd is, zal zij hier komen en zij zal mij laten sterven.
Het schrijven van dit maakt mij overstuur, omdat ik euthanasie nodig heb in de laatste pijnlijke stadia van mijn Primaire Progressieve MS.
Ik huil omdat het vremdd is om over sterven op zulk een mooie middag te schrijven.
Misschien is het goed omdat het mij nog meer overtuigd om van elk ogenblik te genieten waarvan ik kan genieten, totaal bewust dat mijn tijd niet oneindig is.
No comments:
Post a Comment