Vreemde sensatie te ontwaken in de ochtenden en elke keer te realiseren dat ik mijn armen slechts met een enorme inspanning kan bewegen.
Het maakt mij bewust hoeveel ik dingen voor vanzelfsprekend heb genomen, tot ik ophield te lopen had ik nooit gedacht dat ik niet meer zou kunnen lopen.
Het is eng ochtends wakker worden, mijn armen zijn stijf en pijnlijk, en mijn armen bewegen niet meer automatisch.
Deze dagen moet ik mijn armen aanmoediging om in bewegingen te komen, ik moet de armen bijna aanspreken, om hen ertoe te brengen om zich in de ochtenden weer opnieuw te bewegen.
Sommige dagen voelt het alsof mijn armen van hout zijn, vaak wanneer ik wakker word heb ik een ingesloten gevoel, dat mij uiterst ongerust maakt.
Ik herinnerde mij laatst aan een artikel over een man met Parkinson, het was in een oud exemplaar van Readers Digest; een ontroerend verhaal hoe hij de ziekte het hoofd bood.
Hij sprak zijn armen aan en handen om hun beweging aan te moedigen en om aan zijn handen opdracht te geven om zijn theekop op te pakken en het te brengen naar zijn mond, vaak morste hij veel.
Daan waren er goede dagen, wanneer er noch thee over was in het kopje voor hem om te drinken, ik herinneren mij dat ik dit las op vakantie in Spanje in1988, een indrukwekkend en bewogen verhaal hoe hij dapper het hoofd bood.
Toen in de tijd had ik geen idee dat 23 jaren later, ik ook dapper moet zijn met mijn eigen degeneratieve ziekte, dat ik het hoofd ook zou moeten bieden.
Moedig moeten zijn was niet hoe ik mezelf zag of veronderstelde ik zou zo kunnen zijn.
No comments:
Post a Comment