‘’Wij zijn allen in de goot, maar sommigen van ons bekijken de sterren’’ Oscar Wilde

‘’Wij zijn allen in de goot, maar sommigen van ons bekijken de sterren’’
Oscar Wilde


Ontwaakte plotseling door een heeftige spasme en de sensatie dat ik wordt gesleept onderaan het bed.

Later bleek dat dit slechts een sensatie was en niet echt gebeurde hoewel het zeer echt voelde.

THC deed de truc, om me genoeg te ontspannen om mijn arm oefeningen te doen en toen deed Richie de de beenoefeningen en massage.

De beenoefeningen waren vandaag werkelijk nodig voor mijn benen zodra Richie mijn benen had bewogen en hen gemasseerd voelde het veel beter.

Het is een hete en kleverige dag; de ventilator is naast me, kan niet zonder de ventilator overleven.

Het is essentieel in dit weer.

Riche en de honden zullen terug zijn van het park, de honden zullen extatisch zijn wanneer zij terugkeren en rond z wegrennen om me te tonen wat een goede tijd zij hebben gehad.

De honden zijn werkelijk zeer essentieel, onlangs realiseerden ik me, dat zij mijn therapeuten zijn, aangezien zij me onderhouden en speelgoed.

Spike is meer interactief en zal me zijn speelgoed de hele tijd brengen; het is een constante verrassing voor me dat de honden reeds 9 jaar oud zijn.

Geen wonder zijn zij zulk een belangrijk onderedeel deze dagen zijn van het team.

Het leven is vreemd op één of andere manier voor me, nu ik me zo bewust ben dat van het naderen van de einde van mijn leven, en dat ik een euthanasieverzoek heb bij de onzer huisarts.

Aan de één hand ben ik me ervan bewust dat ik de arts kan verzoeken om mijn verzoek in werking te stellen en enerzijds hoop ik dat ik het niet moet verzoeken.

Tot de diagnose, hoopte ik zeer oud met Richie te worden en genoot lange tijd van het idee zeer oud met hem te worden.

Ik ben nog gelukkig met Richie maar vind het moeilijk soms om met de twee werkelijkheid van het leven te jongleren.

Één waarvan is wij zijn geboren en andere is wij gaan sterven, wij zijn niet onsterfelijk en wij allen moeten sterven, het is een droevige werkelijkheid maar waar.

In werkelijkheid zijn wij allen zowel in het midden van het leven als in het midden van dood, m dat is waarom wij voor vandaag moeten leven aangezien morgen wij dood zouden kunnen zijn.

Het leven voor de dag scheen zo ingewikkeld.

Probeerde om te ver in de toekomst te zien en heb mezelf een beetje gek gemaakt omdat ik niet kon voorspelen wat ging gebeuren.

Nu realiseer ik hoeveel beter het is om alleen één stap te nemen tegelijketijd, ik hoef niet van morgen op de hoogte zijn om van vandaag te genieten.

In het begin vlak na de diagnoses vond ik het zeer moeilijk dat k niets meer in huis kon doen.

Kon het niet zien in het huis, en vond dat niemand het zo goed deed als ik het deed,m was zeer moeilijke om het los te laten.

Nu is het twee later jaar later en alhoewel ik soms het nog zeer moeilijk heb dat ik niets meer kan doen word iuk langzaam aan gewend.

Het was werkelijk zeer moeilijk om alles te laten gaan en niet continu dingen te vergelijking bij hoe ik het zou gedaan hebben.

In 2007 was de frustratie groot dat ik geen eenvoudige dingen meer kon doen.

Nu aanvaard ik dat ik niet meer dat kan doen wat ik vroeger deed, maar dat6 betekent niet dat ik gen rol meer heb nu.

Het is moeilijk om met beperkingen te leven, het is belangrijk om bewust te zijn van het feit dat een handicap je niet waardeloos maakt.

Kan werkelijk zien hoe moeilijk het beperkt leven is, nu dat ik er aan gewend ben ben ik niet meer zo kritisch over mezelf.

Net na de diagnoses vond ik dat ik minder was geworden door mijn handicap.

Nu worden de diverse lagen weg gepeld, ben ik zeer bewust van mijn eigen waarde, desondanks de MS ben iko nog 100 % mezelf..

Denk het moeilijk is om gevoel van zelfwaarde te begrijpen en te voeden wanneer zo veel wordt gebaseerd op welke soort van het werk je doet.

Altijd het onjuist hebben gevonden dat de waarde van een persoon door hun werk werd beoordeeld.

De mensen zouden worden, getaxeerd voor zich en de unieke bijdrage die zij maaken en niet op hoeveel bezittingen en geld dat zij hebben.

Ik leef in het hier en nu en beb blij voor elk ogenblik dat ik met Richie heb.

Internet en het blogging geven me een manier om met deze afschuwelijke ziekte te leven en me ook geholpen om te schrijven en me uit te drukken.

Deze dingen hebben het leven in bed draaglijk gemaakt en me helpen realiseren dat dit leven ondanks beperkingen en pijn goed is.

Richie maakt een prei en geitkaas quiche en nieuwe aardappels en salade voor onze avondmaaltijd vanavond.

Het is hier vrij heet, ik ga dit posten en radio luisteren en misschien wat limonade nippen en van de rest van de middag genieten.

De hoop het is een goede dag voor iedereen.