De juwelen die je tegen komt in het labyrint dat de Sociale Zorg is.

Zij hebben hier de Gezondheid Verzekeringen open gebrokken, dit noemt men het liberaliseren van de markt, het betekend dat een openbare dienst is verkocht als een winstgevende onderneming
.
De gezondheidsverzekering is aanzienlijk in prijs gestegen en aanzienlijker ingekrompen qua zorg die je krijgt..

Tot 2005 waren de basiskosten per maand ongeveer 30 gulden per maand, waarvoor je goede zorg, ook regelmatige tand controles door de tandarts kreeg.

En dit veranderd toen zij de openbare vennootschappen in privé bedrijven omgetoveerd hadden en gezondheid was opeens slecht een manier om te investeren en winst te maken.

Nu betalen wij 250 Euro elk per maand en krijgen minder zorg, plus iedereen moet 150 betalen aan het begin van het jaar.

Het is hier ook zeer frustrerend, een nieuwe wet WMO is in 2007 van kracht geworden, tot dan was alles georganiseerd vanuit Den Haag.

Nu was het de verantwoording van de steden om het zelf to organiseren.

Nu wordt de nieuwe wet die de bepalingen voor de zieken en de gehandicapten beheert plaatselijk beheerd en zijn er variaties afhankelijk van plaats.

Elke stad heeft het recht te specificeren wat zij zullen verstrekken; in Haarlem is het gemakkelijk om een hand bike te krijgen voor de rolstoel, maar niet in Amsterdam.

Ik vroeg één in 2007, op advies van de ergo therapeut van het RCA, na verscheidene maanden waar het scheen het resultaat goed zou zijn; hoorde ik dat ik had verloren.

Maar had ik werkelijk verloren want ik kreeg de Speedy de eletrische hand bike, ik moest ervoor mijn scootmobiel inleveren.

Dit was goed nieuws aangezien ik de scootmobiel niet kon gebruiken, toen ik het kreeg kon ik net niet meer lopen.

Had ik het sneller gehad dan had ik het 6 maanden lang gebruikt, het ging naar RCA met me en slechts een keer werd het gebruikt toen ik een test rit in het park deed.

WMO is een frustrerende wet, terwijl de wet opgeeft wat u een recht op mobiliteitshulp zijn, wat het uiteindelijk wordt is totaal een verschillend ding.


Jammer dat het sociale stelsel zo bepaald is door geld sparen, zij zoeken niet het beste voor je en je situatie, in plaats daarvan zullen zij iets zoeken die het minimum geeft en goedkoop is.

Dit is geen goede manier om Sociale Stelsel te runnen, bij mijn beroep tegen de beslissing over de hand bike, had ik sommige feiten om mijn beroep tegen het besluit van de handfiets te steunen.

Ik wees aan hen op de gezondheids voordelen om in de rolstoel met een hand bike te kunnen rond effienctly bewegen.

Ik werd geïnformeerdu dat de medische redenen geen gronden voor beroep waren, dat zij zuiver het op administratieve redenen bekeken en ik had niets zodat mijn beroep verworpen werd.

Bij het RCA merkte ik dat bijn iedeern de zelfde soort rolstoel kreeg.

Duidelijk hadden zij massal ingekocht en hen aan iedereen gegeven wie een rolstoel nodig had

Sprak twee mensen, zij is ongelukkig omdat de rolstoel te zware was voor haar om zich onafhankelijk binnen te bewegen; hij met hartproblemen en het astma moesten haar duwen, moest hij elke weinig meters zitten, wat niet mogelijk overal in Amsterdam is.

Of er zijn reusachtige vertragingen om een rolstoel krijgen, ontmoette de één man bij het RCA, die op nieuwe wielbescheremers nodig hadden.

Bij elk afspraak was het weer verkeerd ewn uiteindelijk kreeg hij het een jaar later.

Hij had vele afspraken met een adviseur van Welzorg en telkens als de wiel bschemers niet o.k, was, een jaar later was hij de trotse ontvanger van een goedkope plastic wiel beschermers die hem droog hielden.

In Amsterdam is het moeilijk om overal toegang te krijgen, niet verbazend bij zulk en oude stad.

De toegankelijkheidswet eist dat alle gebouw toegankelijk zijn voor het publiek zoals winkels en cafes en de restaurants zijn toegankelijk.

Hier kzn je nieuw gebouwen vinden met grote drempels zodat er geen manier is om binnen te komen zonder hulp..

De Gemeenteraad zou winkels en andere zaken hun vergunning ontzeggen, gewoon moeten weigeren tot hun gebouw voor allen toegankelijk is.

De Gemeenteraad kocht nieuwe trams; zij besteedden miljoenen, vlak alvorens de nieuwe wet op toegankelijkheid wet werd.

De trams geven geen vlotte toegang, in plaats daarvan moet de conducteur, twee kleine metaal hellingen uitbrengen en proberen om het zo opstellen zodat men na binnen kan.

Helaas is er niet genug ruimte niet voor dit manoeuvre en de conducteur brachten hun eigen gezondheid in gevaar, proberend om mensen op de helling zijdelings op te heffen.

Dat betekent dat de trams niet toegankelijk zijn en als je erin slaagt binnen te komen is er een kleine ruimte die je met fietsen en kinderwagens deelt.

De overheid heeft gelijke gedaan met treinen, zonder de hulp van de conducteur zijn de trainen niet ontoegankelijk.

Je moet boeken voor de uit reris en terugkomst inclusief welk station je gebruikt, dus je kan niet spontaan reizen.

De treinen zouden nu toegankelijk moeten zijn, maar op de een of andere manier hebben zij een uitstel gehad, tot zij nieuw treins kunnen kopen in 2020.

Ik heb opgemerkt dat er heel wat incompetente mensen zijn, die geen interesse hebben in de zieke mensen, en het geld verkwisten dat voor mobiliteitshulp en aangepaste huisvesting werd bestemd.

Jammer dat de mensen die goed zijn en de belangen van gehandicapten op het eerst plaats zetten niet betrokken zijn bij het adviseren van de Gemeente in verband met wat men nodig hebt.

Zij gebruiken hun vaardigheden om mensen te helpen en te steunen die wegens ziekte en progressieve ziekten kwetsbaar zijn.

Zij zijn de juwelen die je tegen komt in het labyrint dat Sociale Zorg is.