over mijn leven met ms en hoe verder en hoe het is als gehandicapte om te merken dat je opeens niet meer overal na binnen kan. Het leven is opeens heel anders als zwaar gehandicapte
Sunday, August 16, 2009
Een fijne Zondag
Realiseerde enkel dat ik schijn oorsuizing te hebben, waar constant lawaai in de oren hoort, het is geen oorverdovend lawaai, is het een vreemd geluidloos geluid..
Werd bewust van het op vrijdag nacht, vóór dat heb ik het nooit opgemerkt, zodat vrijdag was het vreemd dat toen de muziek ophield ik de sensatie van geluid in mijn nog oren hield.
Ik realiseerde dat wat ik hoorde in mijn oren niet van buiten kwam was in mijn oren.
Denk als dit voor de diagnose van MS was geweest, was ik werkelijk verstoord, maar nu verraasd het me niet echt.
MS schijnt om elk deel van het lichaam zo te beïnvloeden waarom niet de oren ook, de pijn, de sensaties die van het branden, het tintelen, elektrische schokken, spelden/messen, de krampen en de spasmse zijn de MS.
De zenuwen sturen gemengde signalen, de signalen zijn allemaal verward en misvormd.
Het maakt het niet weggaan, maar het maakt het draaglijker om dit te denken wanneer ik een hevige pijn heb die rond mijn lichaam reist.
Als ik dacht dat elke pijn echt was, zou ik zeer verstoord zijn en ongerust, nu wanneer het gebeurt weet ik het dat huet gewoon een deel van de MS is.
Deze uiterst shitty ziekte die zo veel weg neemt: mobiliteit, werk, handen gebruiken.
Het verandert de vorm van het lichaam en de gevoeligheid, huid wordt super gevoelig en onmogelijk te raken.
Het gehele lichaam is te gevoelig voor aanraking en ook geen gevoeligheid en de handen geven geen informatie.
Alles voelt als schuurpapier op de huid zelfs de zachtst van aanrakingen of de handdoeken zouden nog zo ruw voelen.
De handen laten alles constant vallen; de handen kunnen geen glazen meer houden en kunnen enkel erin slagen om een lichte plastic beker met handvat met beide handen te houden.
Probeer niet te speculerend welke nieuwe verschrikkingen voor me klaar ligt, gelukkig kan ik niet in de toekomst kijken.
Ik vind me hopend, dat ik kan blijven zolang mogelijk communiceren, als mogelijk tot het eind van mijn leven.
Voor mij geen leven zonder communicatie, moet spreken en schrijven om zo in contact te zijn met Richie en die buitenwereld.
De hoop Richie en de honden keren spoedig van het park terug, zodat kan ik Richie vragen om mijn glazen schoon te maken zodat ik weer kan zien.
Het is een mooie zonnige en zeer warme dag, ik zal genieten van deze mooie dag.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment