Het dag.

Gelukkig is het vandaag een klein beetje minder heet en benauwd, maar slechts een fractie aangezien het nog 28 graden is, en dat was het ook vorge nacht om middernacht.

Gisteren was werkelijk vreselijk heet, telkens als Richie me in het bed goed had gezet glee ik weer onderuit in het bed..

Het was moeilijk voor allebei van ons, voor mij extra moeilijk omdat ik niet mijn positie kan veranderen.

Moeilijk om een goede zittings positie te handhaven zodat ik kan eten, maar elke keer begon ik onderaan in het bed te glijden.

Geeft mij het gevoel dat ik nog meer gehandicapt ben, evenals ongerust gemaakt dat ik een verdere vooruitgang van mijn ms ervaar.

Denk nu dat het de hitte is die al mijn symptomen op een ongelooflijke graad intensiveert.

Dat is wat me ertoe beweegt om bed uit te glijden; Ik ben enkel te heet om mijn zittingspositie op het ogenblik te handhaven.

Ik kan een merkbaar verschil zien zodra er een koele wind is.

Vandaag is het heet en grijs, met een voorspelling van regen, misschien tegen eind de dag, en ook morgen en zondag.

Voel droevig voor vrienden die van vakantie terugkeren, als het weer niet zo goed gaat voor hen toen zij huis komen.

Regen zou na de benauwde hitte uiterst welkom zijn, ook voor planten, fruit en groenten kan het beter zijn.

Zeker voor me en iedereen met MS zou het beter zijn, die niet aan de hitte het hoofd kunnen bieden.

Ik haat hoe deze MS een hittegolf, een echt afschuwelijke ervaring maakt, die vreemd is aangezien ik vroeger van de hitte hield.

Nu heb ik de ventilator naast me en direct gericht op me, de enige tijd wanneer het niet aan is, is tijdens de nacht.

Dan als ik ontwaak, lig ik hier bewust dat het uiterst heet is en ik in zeer hete vloeistof lig.

Het is vreeslijk om niets te kunnen doen en ook niet mijn lichaam een centimeter te kunnen bewegen.

Het is ook het ogenblik wanneer ik zeer bewust moet zijn en mezelf niet laten gaan in sombere, negatieve gedachten.

Wil niet beginnen te huilen aangezien het zo moeilijk is ophouden huilen wanneer u ligt.

Zodra ik in bed huil loopen die tranen rechtstreeks in mijn oren, wat een afschuwelijk gevoel is.

Als ik niet kan ophouden met huilen, moet ik het bed activeren en de knoop op de afstandsbediening drukken en het bed opheffen.

Dat doet gewoonlijk de truc.

Ik ben altijd snel geweest te huilen, ik huil wanneer ik droevig ben, wanneer ik me niet goed voel maar ook als ik gelukkig ben.

Ik huil als iemand anders huilt

Toen ik Trinidad bezocht werd ik genomen door mijn nicht om het oude huis van haar moeder te zien dat ik zo goed kende.

Het was het huis dat wij hebben bezoekt elke week , wij gingen voor de lunch en vaak bleven wij ook slapen.

Ik barstte in huilen toen ik het huis opnieuw zag.

Die avond vertelde mijn nicht Aileen haar echtgenoot Philip waar zij me had genomen die dag en zij heeft hem vertelde dat ik had gehuild toen ik het oude huis van de Tante Josefien weer zag.

Goed, toen Philip hoorde ging hij ook huilen, Aileen, zijn vrouw genot duidelijk van de hele situatie.

Later zag ik de video van één van de huwelijken van hun 5 zoon, het was een ongelooflijk emotionele video met de familien, die ook huilden.

Dit had het resoltaat dat ik begon te huile en toen begon iedereen te huilen, en toen Philip kwam zien wat er gebeurde ging ook hij mee huilen..

Mijn nicht Aileen was de enige die niet huilde, zij reikte zakdoeken aan idereen en zei ze
‘' blij om je te zien genieten ''

Op dit punt realiseerde ik, dat het niet beschaamd was te zijn, in feite scheen het een familie aanleg te zijn om gemakkelijk te huilen.

Aangezien het bezoek vorderde realiseerde ik dat het ook en nationaal kenmerk was, wij zijn emotionele mensen die niet bang zijn om hun emoties te tonen.

Een zeer eenvoudig antwoord, en toch voor het grootste deel van mijn leven dacht ik dat ik niet in controle was, dat ik een hysterische gekke vrouw was.

Aangezien het van mijn moeder kwam, keurde ik het goed; het was slechts nadat ik buiten huis was dat ik realiseerde dat het niet mij was, maar mijn moeder was die niet o.k. was.

Maar toch voelde ik me nog zeer zelf bewust en spraak veel met Richie, zodat ik definitief heb kunnen aanvaarden dat ik o.k. ben.

Ik ben altijd o.k. geweest, maar mijn arme moeder was het niet, zij werd zeer gestoord door wat zij in de oorlog mee gemaakt had..

En toen verhuisden wij na Engeland en zij kreeg valium van de huis arts, dat haar in een pillen verslaafde veranderd en iemand die zeer moeilijk om mee te leven was.

De enige manier dat ik het hoofd kon bieden was de dagen telen tot ik 18 en uit huis kon gaan.

Het was niet te lang nadat ik 18 was, en ik kon het huis juridisch verlaten en niemand kon me weer terug halen.

Ik was eindelijk vrij.

Wat zou het fijn zijn om te ontsnappen van de MS, stel als iedereen kon ontsnappen.