Ik en Dorthe in Trinidad.

Surrealist Kunst.



Het bezoek en de post van gistern heeft hyerrineringen terug gebracht van 1997.

Later na Richie terug was in maart 1997, scheen Dorthe te proberen niet mijn leven te sturen.

Dacht dat zij definitief had begrepen dat zij zich niet met andere mensens leven moet bemoeien.

Later in het jaar kwam zij na me toe met haar plan, zij wilde graag het Caribbisch gebied bezoeken, wat duur is, zij wist dat ik in contakt had met mijn tante en nichten en neven in Trinidad.

Zij wilden dat ik hun zou bezoeken en ik vond dit een zeer opwindend idee, en ook een klein beetje eng, aangezien het zo lang geleden is sinds 1962, toen wij zijn weggegaan.

Dorthe’s suggestie was dat zij voor mijn kaartje betaalt, als zij met me mee kon gaan, op die manier kon zij haar Caraïbische vakantie krijgen en ik mijn tante en nichten en neven en Trinidad weer zou zien.

Ik liet haar me overreden dat dit een goed idee was, en mijn tante en nichten en neven waren verrukt, dus werden de kaartjes geboekt en betaald.

Dorthe werd verteld hoe belangrijk dit bezoek voor mij was, Richie en andere vrienden hebben met haar hierover gesproken en zij hield vol, dat zij op haar beste gedrag zou zijn.

Zij beloofde ook dat aangezien zij een credit card had, ik had het geld niet, dan zou zij betalen en ik kon haar betalen toen wij terug in Amsterdam waren.

Wij vlogen uit in November 1997 voor drie weken en bleven met mijn nicht Aileen in San Fernando.

Het was fantastisch in Trinidad te zijn, was jammer was dat Dorthe haar woord niet hield, en zij was zeer moeilijk de hele tijd.

Wens nu dat ik niet mijn beste niet had gedaan om ruzie met haar te vermijden, maar wilde niet de atmosfeer bederven, maar die was al door Dorthe bedorven.

Dorthe was nooit erin geslaagd om genoegen te tonen of een keer te bedanken voor alle de leuke en fijne uitstapjes die Aileen en Philip hadden georganiseerd voor ons.

En heel vreemde manier om zich te gedragen, de meeste mensen zouden hun beste doen om hun gastheren te laten weten dat zij van hun verblijf genieten.

Zij deed het nooit, en mijn nichten en neven en hun families waren zeer bezorgd dat Dorthe het niet leukvond, herhaaldelijk vertelde ik hen dat het Engels van Dorthe niet zeer goed was.

Hoopte dat dit de zaken voor hen zou verklaren.

Op de dag vertroken zij wij door Aileen en haar mooie dochter Susan-Christine reed ons na de luchthaven en kocht koffie en sandwiches en cakesvoor onzer vertrek.

Wij zaten en aten en hebben met elkaar voor de laatst gesproken, alvorens wij door moesten gaan naar de Departure Lounge, wij namen afscheid, en ik moest huilen.

Hoorde Aileen voor de laatste keer zeggen „Ach ik dat jij geniet“ zij zegd dit altijd wanneer men huilt en reikt je ook zakdoeken.

Dorthe en ik ging naar het vertrek en meteen vertelde zij me verscheidene dingen over Susan-Christine, de dochter van Aileen die ik niet wist.

Alvorens ik kon vragen hoe zij dit wist, vertelde zij mij met een grijns dat zij haar dag boeken had gelezen.

Dat is wat zij elke middag had gedaan toen zij haar middag siësta's had genomen.

Zij had gekeken in de spullen van de Susan-Christine, ik was zo boos met Dorthe.

Ook nu dat zij het mij moest vertellen, gelukkig moesten wij van onze zetels in de voorrij van het kleine vliegtuig even achter gaan zitten, de post en flessen coca-cola voor Tobago moest een plek krijgen.

Wij werden gezet in het achtergedeelte van het vliegtuig, na de eerste landing in Tobago ging Dorthe weer voorop zitten, maar ik bleef in het achtergedeelte van het vliegtuig zitten.

Ik vond het fijn om niets met haar te doen hebben tot wij in het vliegtuig in Barbados instapten.

Dat gaf me een paar uren om mijn kalmte te herwinnen na de nieuws dat Dorthe de dag boeken van Susan-Christine had gelezen.

In Barbados gingen wij samen in de zit plaatsen waar wij moesten zitten en die voor ons waren gereserveerd.

Ik had besloten dat toen wij na Amsterdam terugkeerden dat ik geen moeite zo doen om haar te zien.

Kon geen goede vrienden meer met Dorthe zijn, niet nadat zij zo onbeleefd was geweest en nooit eens dank je zei.

Mijn nicht Aileen en haar echtgenoot Philip en hun zonen en dochter hadden ons een briljant bezoek gegeven.

Wij waren overal op het Eiland geweest, na een prachtige straat feest, waren een weekend op de Eilanden geweest en na het strand, en ook bezochten wij Port of Spain.

Het was een ongelooflijke tijd, wij aten uit regelmatig in fijne restaurants, alles werd betaald door mijn nicht Aileen en haar man Philip.

Dorthe heeft ook onzer afspraak om mij te helpen met geld geweigerd, dus ik kon geen cricket boeken en tijdschriften voor Richie kopen die ik voor hem had willen terug brengen.

Het was werkelijk vreselijk dat telkens als ik om financiële hulp vroeg zij me zou ondervragen in verband met wat het geld voor was en daan elke keer nee zegde.

Heb besloten dat zodra wij huis in Amsterdam waren ik de vriendschap zou laten gaan, en dit heeft het mogelijk gemaakt voor mij om naast haar op de vlucht naar huis te zitten.

Toen wij door bagage controle en douane waren gekomen en ik wachtte om Richie te zien, probeerde zij om zaden van wantrouwen te zaaien.

Zij vertelde me meerdere keren dat aangezien ik dergelijke pech met mannen had, dat ik niet zou moeten verwachten om Richie te zien, aangezien hij zeker al lang was vertroken.

Dan toen het scheen dat hij niet kwam, verschenen Richie en Anja en ik flapte eruit aan Richie „oh was niet zeker dat je hier zal zijn“ en Dorthe was meteen weg om haar trein te halen.

Haar woorden heeft een effect op mij gehad en geen wonder na 11 uren zonder slaap, was blij Richie en Anja te zien.

Ik barstte in tranen en Richie die had gerealiseerd dat Dorthe me bullshit had verteld, gaf me
een bos bloemen en heeft me verwelkomd thuis.

Ik hoefde niets te doen, h et boek eindigde definitief onze vriendschap.

Dorthe beloofde me een C. L.R James boek te geven, die zij in Trinidad had gekocht en niet willde lezen, zij begon over het boek in februari te beloven maar 3 keer kwam zij en vergat elke keer het boek.

Zij beloofde ik zou het boek op mijn verjaardag borrel bij cafe SAS op de Marnixstraat.

Opnieuw vergat zij en uiteindelijk op Goede Vrijdag 1998 heeft zij mij telefoneerde om te zeggen dat zij in de boekhandel werkte en of ik kon komen en het boek halen.

Ik ging en wij hadden koffie en zij gaaf me het boek en ik begon de leeswijzers te verwijderen.

Zij vroeg wat ik deed en toen ik zei dat ik de leeswijzers wilde verwijderde nu het boek van mij was lachte zij en zei ´ het boek aan jou geven, nee ik wil het slechts aan je lenen’.

Ik heb haar bijna verrot gescholden, maar besliste het niet te doen en stil weg te gaan, en ik zei dat ik weg ging alvorens ik me liet gaan.

Dit scheen een aanval van woede in Dorthe teweeg te brengen; zij begon vreeslijk te gillen.

De klanten in de winkel keken geschrokken aangezien zij achter mij door de winkel aan het obsceniteiten mteen me te gillen, terwijl ik niets zei.

Ik fietste zeer snel na huis en vertelde Richie wat was gebeurd en gezegd dat ik haar het liefst zou bellen en haar mijn mening zou geven in duidelijke taal, maar dit deed ik niet.

Een week later net toen ik haar bijna belde kreeg ik een brief die begon door te zeggen ‘ Wie ben jij? ‘

Heb Riche gevraagd om de rest van de brief te lezen en hij deed het en zei dat heet erger werd en ik besliste het weg te werpen en heb nooit meer kontact met haar gemaakt.

Een jaar later kreeg ik iemand aan de telefoon, wiens stem ik niet erkende, de stem vertelde me dat Matauks Trinidadian pepersaus op de Albert Cuyp markt te koop was.

Toen ik vroeg wie het was hoorde ik dat het Dorthe was en toen vroeg ik waarom zij me nu telefoneerde.

Zij vertelde me het was omdat zij had besloten om me te vergeven, toen ik niets zei vroeg zij me waarom ik niets zei.

Ik antwoordde dat ik tegen haar niets te zeggen had, en als ik iets wilde zeggen wist ik waar ik haar kon vinden, het werd opnieuw stil en na een paar minuten van stilte hing Dorthe op en wij hebben nooit meer gesproken.

Dit was in 1999 en ik heb nooit haar in al die tijd gemist.