Genieten van van dit ogenblik

Texas Kunst.


Misschien is het weer beter volgende week, dat is briljant nieuws aangezien ik graag in de zon wil zitten.

Morgen is de afspraak met Summit voor de definitieve aanpassingen aan de rugleuning van de rolstoel en ik kan het materiaal kiezen.

De stoel zal voor een dag weggehaald worden en dan zal het niet zulk een strijd zijn om de tilband aan te doen.

Ben nog aan eht denken over Steve en zijn fijne bezoek afgelopen donderdag, en wat hij schrijf op zijn blog over de herdenking van BobRobert.

Hoe BobRobert overal en altijd nieuwe vrienden maakte waar hij ook was en hoe hij zijn vrienden koesterde.

Steve zegt dat als hij een één ding moest plukken dat het leven samenvatte van BobRobert, zou het zijn dat je vrienden bij jij houd en altijd zoekt naar nieuwe mensne om van te houden.

Dat is een uitstekend boodschap, en ik geloof er ook in, ik denk dat het belangrijk is om gemeenschappen van vrienden op te bouwen.

Op 11 jarige leeftijd verloor ik al mijn vrienden en al mijn uitgebreide familie, het is soms niet gemakkelijkst om vrienden te maken, gewoonlijk op deze leeftijd ga je van de lager school na de middelbare school met je vrienden.

Misschien is dat hoezo wanneer ik vrienden maak dat ik probeer om in contact te blijven, ik heb mijn eerste beste vriendin, van toen wij drie waren in 1954, opnieuw ontmoet toen ik 1997 weer in Trinidad was.

Ik ben nog in contact met Pam, een vriendin van een mooie yoga vakantie in Devon in 1973, het is fijn dat wij regelmatig elkaar een e-mail sturen.

Het was een leuke vakantie, in het mooi huis van een zeer interessante vrouw, Dinah, die haar eigen groenten en fruit kweekte , haar eigen brood bakte, haar eigen muesli en yoghurt maakte.

Nu dat ik erover schrijf is het weer zie ik het, ik zie Pam em mezelf de steile weg terug lopen naar het huis na een Devon cream tea of een drankje in de kroeg.

Fijne herinneringen ik hoop om wat nieuwe deze zomer te maken.

Het leven is nog goed, alhoewel het ook vol van frustraties is, zoals wanneer ik in de ochtenden wakker en word en weer bewust ben opnieuw dat ik niets kan doen dan hier op mijn rug liggen.

Het is het vreemde gevoel liggend op mijn rug dat op mijn eentje zou ik niets kunnen doen.

Gelukkig heb ik Richie en wij hebben hulp middelen zoals het bed, deq til lift, de douche stoel en de Motomed en de elektrische rolstoel.

En belangrijker voor me is het feit dat ik positief ben en ik zie en aanvaard dat ondanks mijn handicaps dat ik nog steeds de vrouw ben die ik was voor MS.

Blij dat ik alles goed heb verwerkt, an het begin had ik moeite om mezelf als gehandicapte te accepteren omdat ik dacht dat ik niet alleen fysisch verminderd was maar ook als persoon.

Alsof ik niet meer dezelfde waarde als ervoor, denkt dat dit met werk samen hangt, nu is mijn oude leven als werknemer lang voorbij.

Nu kan ik zien dat de menselijke waarde niets te maken heeft met economie en alles te doen met menselijkheid en gemeenschap.

Ben mij zeer bewust van dit ogenblik en genieten van van dit ogenblik en ik verheug mij op veel meer van deze momenten.