Niets Kan Mij Veranderen.

Maleonn.

http://www.craigscottgallery.com/?sec=2&artist_id=6

''Some stories don't have a clear beginning, middle, and end. Life is about not knowing, having to change, taking the moment and making the best of it, without knowing what's going to happen next. Delicious ambiguity ... " ~ Gilda Radner

Wekte van een prachtige diepe slaap en verheugde mij op de dag en op het schrijven van mijn post alvorens Richie mij ging douchen.

Dit moest niet zijn; omdat de ventilator achter mijn klamboe was vroeg ik Richie om dez klamboe er achter te binden; toen ontdekte hij dat ik in een bed van urine lag.

Tot Richie dit ontdekte, had ik geen idee dat ik nat was, had mij niet koud gevoeld noch rook ik urine.

Maar toch zodra Richie het ze, voelde ik mij onmiddellijk nat en koud, ruikte ik de 'fijne' geur van pis.

Afschuwelijk om zo de dag te beginnen, het was meteen beter gemaakt door de vlugge actie van Richie, die mij meteen uit bed haalde en onder de douche deed.

Hij heeft mij gedoucht en gedroogd en spoedig in verse kleren had aangekleed, en ik was klaar om onze goede vriend Anja te zien die ons kwam bezoeken om 14 uur.

Het was zeer goed om Anja te zien , zij is mijn beste vriendin hier, wij kennen elkaar nu een lange tijd.

De eerste dat ik haar zag was in 1983, wij ontmoetten elkaar voor het eerst in 1984 dat is reeds 26 jaar geleden

Grappig hoe de tijd langs vliegt, schijnt niet zo lang geleden dat ik na Amsterdam kwam, één minuut was het 1981 en het volgende moment is het 2010.

In 1981 was ik 30 en nu ben ik al 59, ondanks dat de MS mij zoveel heeft aangedaan, vind ik dat ik niet veel anders was van toen ik in 1981 hier na toe verhuisde.

Door dat bedoelde ik niet dat 29 jaar kwam en ging zonder mij te beïnvloeden.

Wat ik bedoel is dat ik nu weet dat ondanks alles dat het leven doet en de gevolgen van deze smerige ziekte doet ben ik nog mezelf.

Veronderstel dit is wat mij verwarde toen ik een kind was, elke verjaardag liep ik na de spiegel om te zien of ik anders uitzag.

Ik zocht tekens dat een jaar ouder worden een merkbaar verschil had gemaakt en ik zou het zien en voelen.

Jarenlang was ik teleurgesteld dat ik geen duidelijke verschillen zag, elk jaar kon ik nooit iets zien, stopte toen ik een tiener werd en liep niet meer na de spiegel elk 17 maart.

Nu realiseer ik mij, dat ik niet alleen tekens zocht, maar ik dacht ook dat ik mij anders zou voelen, op de een of andere manier veranderd zijn.

Welke niet mogelijk is wat ik nu totaal begrijp, nu kan ik zien dat ik ouder ben geworden en dat ik door deze vreeslijke ziekte ben getekend, maar niets kan mij echt veranderen, ik ben en bleef mezelf.