Leven Is Vol Verassingen.

Joan Miro.

http://en.wikipedia.org/wiki/Joan_Mir%C3%B3

http://nl.wikipedia.org/wiki/Joan_Mir%C3%B3



Dit was ik toen ik 50 was in december 2001, vlak voordat Richie en ik zijn getrouwd op 19 december.

Wanneer ik deze foto zie geeft het me een bitterzoet gevoel, maakt mij nostalgisch voor onze goede tijden.

Ik weet ik kan de tijd niet terug draaien, maar wanneer ik deze foto bekijk zou ik graag weer zo uitzien, weet dat dit niet realistisch is.

Denk nu dat 2005 duidelijk in het teken van MS was aangezien ik zo vaak tijdens dat jaar viel.

Het begon in januari; ik viel op de ijzige trappen buiten voor het Service Desk en landde zwaar op mijn billen en liep stijf na binnen en begon werk.

De volgende keer was toen ik een doos van kleuren patronen voor de foto kopieer apparaat had gepakt, toen ik uit de ruimte liep struikelde ik over dozen die slecht bij de ingang waren opgestapeld en ik viel.

Ik lag op mijn gezicht, twee collega's die mij zaggen vallen deden niets om mij te helpen zodat ik mezelf en de doos opraapte.

Dan een maand later toen ik naar huis ging ik viel ik over schreeve straat stenen in het parkeerterrein.

Ik herinner mij dat ik zeer boos was en nog meer toen ik merkte dat de rechte knie van mijn broeken lichtjes beschadigd was.

Herinner mij dat ik ook mijn schoenen controleerde, aangezien ik mijn nieuwe Misfits schoenen niet wilde beschadigd.

Herinner mij aan een collega die uit haar raam keek en mij vroeg wat was gebeurd dit terwel ik op de grond lag.

Een rare vraag om iemand te vragen die duidelijk is gevallen, ik zei iets sarcastisch en stond op en liep weg.

De maand daarop viel ik op precies de zelfde plaats en ik vermeed daarna dat deel van het parkeer terrein.

Een paar maanden later in het begin van september viel ik opnieuw toen ik de deur uitliep bij het veiligheid personeel.

Ik was zo kwaad dat ik na de bus stampte, en aanbiedingen van koffie en een pleister golft en me omhoog de weg sleepte om het bus na huis te pakken.

Ging zelfs naar de coffee shop voor wiet, was het slechts toen ik thuis was dat ik mij realiseerde hoe pijnlijk mijn knie was.

Richie drong erop aan dat hij mijn wonden schoon maakte, alleen de desinfecterende lotion was erg pijnlijk.

Richie kon het niet geloven dat ik geen eerste hulp op het werk had gevraagd; hij meende dat ik na het ziekenhuis had moeten gaan.

Met terugblik zou ik hulp op het werk had moeten krijgen en, maar herinner mij dat twee collega's opnieuw dicht bij waren toen ik viel en opnieuw deden zij niets tot ik hen aan schreeuwde om mij omhoog te helpen.

Dit deden zij uiteindelijk en toen kwam één van de veiligheid personeel zeer langzaam om mij
te vragen terug te gaan na hun kantoor voor een koffie en een pleister.

Tegen die tijd was alles wat ik wilde was naar huis te zijn met mijn schat Richie.

De belangrijkste oorzaak van mijn vallen is realiseer ik mij nu waren spasmes en niets anders.

Het terug keek na 2005 laat mij zien dat die vijf keer dat ik viel toe te schrijven is aan MS en niets niet ijs of iets anders dan spasmes.

Dat is het leven vol van onverwachte verrassingen.