Momenten

Roberto Matta.
http://en.wikipedia.org/wiki/Roberto_Matta

Nadat ik wakker ’s morgen was begon ik te huilen, meestal probeer ik de tranen stoppen, maar zodra ze zo snel beginnen dan is het  moeilijk om te stoppen.

Vandaag was het moeilijker om dit te doen; mijn hele situatie werd echt te veel voor mij, en met name het weten dat er is niets dat ik kan doen om het te veranderen.

Hoe ik wou er was iets dat ik kon doen, omdat ik zou alles doen wat ik kon,  maar helaas is het in mijn macht noch in de macht van mijn lieveling Richie.

Richie doet zo veel voor mij en ik bedoel niet alleen de lichamelijke zorg, hij maakt mijn leven zo veel beter, hij heeft dit altijd gedaan.

Huilen heeft een functie, vandaag bleek het noodzakelijk te zijn, om mijn pijn te verlichten zowel als de druk te verminderen die onlangs is opgebouwd

Een ding wat mij een goed gevoel geeft, is dat ik Richie onmiddellijk heb verteld  dat ik depressief was en ik kon geen vooruitzichten van verbeteren zien.

Het is behoorlijk deprimerend weer terug in bed zo lang te zijn met schijnbaar geen kans om naar buiten te gaan.

 Soms voelt het alsof ik dat nooit nogmaals zal ervaren, wanneer ik moest naar het ziekenhuis onlangs was ik kort  in de frisse lucht  en het was geweldig.

Ook al was het maar voor een paar minuten tussen de voordeur en instappen in de ambulance, het was het prachtig om weer eventjes buiten te kunnen zijn.

Gelukkig het weer was geweldig die dag, het was warm en zonnig, helaas heb ik niet veel kunnen zien van deze prachtige stad door de ambulance ramen.

De aardige man van de ambulance, die achter met ons zat vertelde me waar wij waren dit was erg aardig van hem.

Die paar minuten buiten waren prachtig.