Vanochtend
toen ik wekte, hoorde ik het geluid van gelukkige honden, toen ik riep hello doggies
sprong onmiddellijk tina omhoog op mijn bed voor een knuffel en een hand likken.
Ik
heb dit gemist sinds, mijn speciale kleine vriend, onze mooie Spike vorig jaar
aan ruggengraatszenuwkanker op 18 December stierf.
Spike
herinnerde mij zo veel aan mijn hond in
Trinidad, mijn Peggy, een schitterende Dalmatië, een prachtige hond die altijd voor mij daar was.
Spike
was daar voor mij toen ik in bed zo plotseling in 2008 moest blijven, Spike was
mijn constante metgezel en entertainer.
Meteen
elke ochtend kwam hij bij mijn bed en sprung
omhoog om hallo te zeggen , elke ochtend begon met spike die mijn handen likte,
dan een knuffel alvorens hij speelgoed, voor mij halde, om voor hem te werpen.
Een
goed plan, hij probeerde werkelijk om mijn dagen met spelen te vullen,spike was
mijn therapeut, die me bezig hield de hele dag en nacht als hij kon.
Wat
een hon, hij zou niet gemakkelijk opgeven, hij was een ongelooflijk karakter, een 100%
unieke blije persoonlijkheid, blij wij hadden het genoegen van zijn
gezelschaap voor 8 jaar.
Wij
allebei kunnen nog niet geloven dat hij laatste December stierf, wij hadden
gehoopt dat hij met ons zou zijn voor nog eens 4 tot 5 jaar, onser kleine vriend
was slechts 9, toen hij stierf, wat werkelijk niet eerlijk was.
Dat
is ziekte, iedereen kan ziek worden, dat is wat mij aan bureaucraten fascineert,
zij behandelen mij neerbuigend en arrogant, want ik ben slechts voor hun ‘’een kleine gehandicapten mevrouwtje’’.
Zij
zouden moeten bedenken dat iedereen in mijn situatie kan zijn, het kan iedereen
gebeuren, ook hun, dat is het leven.
No comments:
Post a Comment