vk.nl
Door: OPINIE - Thomas von der Dunk − 22/04/12, 11:52
© anp. Koningin Beatrix en president Gül
vk opinie Een wel heel verrassende uitkomst van het bezoek van de Turkse president Gül, meent Thomas von der Dunk. 'De lange arm van Ankara reikt ver!'
Dat is toch wel en heel verrassende uitkomst van het staatsbezoek van de Turkse president Gül aan Nederland: dat de rechtse coalitie in Limburg is ontploft. En nog geen dag later in ene moeite door ook die in Den Haag. De lange arm van Ankara reikt ver!
En dat net, nu Wilders binnenkort naar Amerika vertrekt om zijn boekje over het wereldwijde gevaar van de jihad te promoten: Marked for Death - the islam's War against the West and Me. Wel, de jongste slag in die oorlog heeft De Vijand alvast gewonnen - op een zeer onverwachte plek.
Had Wilders gehoopt met het bederven van het feestje van de vierhon-derdjarige Turks-Nederlandse betrekkingen zichzelf weer stevig op de kaart te zetten, de onvermoede uitkomst van zijn machinaties is dat hij zichzelf in Limburg van de kaart heeft geveegd. Daarvoor heeft de Turkse erfvijand niets anders hoeven doen dan even in Maastricht te komen lunchen. O ironie: één presidentieel bezoekje aan Wilders' thuisbasis Venlo, en zijn belangrijkste bastion verkruimelt en zijn partij splijt.
Eigen zwaard
De PVV is in haar eigen zwaard gevallen, en dat zal men in Turkije vast met een glimlach hebben geconstateerd. Limburg, zo had Grote Geert nog op de avond van de Statenverkiezingen trots verkondigd, vormt immers het voorbeeldige hart van Nederland. Wel, dat beloofde eergisteren niet alleen voor de toekomst veel, die belofte kwam gisteren al uit.
Begint, omgekeerd, voor het CDA in Maastricht de victorie? Opvallend is immers dat het CDA de moed vond om na allerlei eerder gerommel onder de coalitie een streep te trekken - en daarmee ook coalitiepartner VVD volkomen schijnt te hebben verrast. VVD-fractievoorzitter Erik Koppe betoonde zich althans over de plotse CDA-stap 'verbouwereerd'.
Het zou mij niet verbazen, wanneer dit ook meegewogen heeft in Wilders' onverhoedse besluit om zelf in het Catshuis een streep onder de samenwerking te zetten - en het CDA daarvan uiteindelijk in de peilingen profiteert: vanwege het voor het eerst sinds 2010 tonen van een rechte rug.
De Limburgse VVD daarentegen heeft zich even karakterloos getoond als de landelijke: openlijke kritiek op de PVV is uit den boze. Zoals Rutte in Den Haag, keek ook Koppe in Maastricht bij onacceptabel PVV-gedrag steeds weg, en dus bij de schade die dat Limburg berokkende - volgens ex-PVV-er Harm Uringa groter dan die van alle vreemde bezetters in tweeduizend jaar bij elkaar. En wie zijn wij om de heer Uringa tegen te spreken?
Hero Brinkman
De Uringa van Den Haag heet Hero Brinkman, en die is evenmin op zijn mondje gevallen, veegt nu althans met groot genoegen regelmatig de vloer aan met de standpunten van zijn oude partij.
De jongste Haagse splijtzwam heette niet staatsbezoek, maar ontpoldering. Anderhalf jaar lang heeft Henk Bleker volgehouden dat de Hedwigepolder gespaard kon blijven zonder dat dat in veto's elders resulteerde.
Met grote hardnekkigheid heeft hij naar een nooduitgang gezocht, want Brussel bleek van zijn beweersels niet onder de indruk. Nu meent hij die nooduitgang gevonden te hebben in een ontpoldering voor slechts een deel. Het koppige kamerlid Koppejan is accoord. Helaas: de PVV is het niet, en de oppositie vindt Blekers nooduitgang sowieso een doodlopende weg.
Populistische niche
De PVV heeft, nu Koppejan onvermijdelijk door de pomp moest, een populistische niche gevonden om het eigen geschonden prestige wat op te poetsen. Richard de Mos, die tot voor kort nog nooit van de Hedwigepolder gehoord had, verklaarde ferm: ontpolderen alleen over ons lijk.
Dat lijk ligt er intussen, want het Haagse coalitie-experiment is ten einde. Het aantal ballen dat Rutte en Verhagen in de lucht moesten zien te houden, werd steeds groter, en Wilders zakte in de peilingen duidelijk weg. Hij stond voor het dilemma of hij nog wel doorgaan moest of breken.
Om mee te kunnen blijven doen, hadden er heel wat van zijn heilige huisjes in de zorg en de sociale zekerheid op de schop gemoeten, waarvoor hij hooguit op papier nog meer xenofobe beleidsvoornemens terug had kunnen krijgen die uiteindelijk allemaal op de Brusselse bewaking van onze rechtsstaat stuk zouden zijn gelopen.
Oppositie betekent nu de mogelijkheid om zich te profileren, maar ook langdurig isolement. Zijn huidige invloed krijgt hij nu nooit meer terug, want het CDA krijgt hij niet nog eens zover. Anders dan de VVD, die zich uit electorale doodsangst voor de PVV in de uiterst-rechtse hoek heeft laten manouvreren, ligt voor het CDA de weg terug naar het midden open.
Partijleider
Juist omdat het CDA nog steeds geen partijleider heeft, bezorgt een koerswijziging de partijleider ook geen geloofwaardigheidsprobleem. Stilletjes heeft de partij immers al een paar oude dogma's laten vallen, zoals de onaantastbaarheid van de hypotheekrenteaftrek.
Dat zou de komende maanden wel eens heel goed van pas kunnen komen. Maxime Verhagen mocht zich dan wel eerst door de gebeurtenissen in Maastricht, en vervolgens door die in Den Haag overvallen voelen: dat dit zijn laatste termijn zou worden, stond toch al vast.
Juist die huidige breuk, waarbij Wilders de zwarte piet krijgt toegeschoven omdat hij niet voor impopulaire maatregelen verantwoordelijkheid durfde te nemen, kan de christen-democraten, die over de coalitie met de PVV nog steeds ten diepste verdeeld is, weer verenigen. En een niet-verdeelde partij zou dan bij de verkiezingen wel eens op meer sympathie kunnen rekenen dan Maurice de Hond nu voorspelt.
De VVD heeft nu van alle drie het grootste probleem, omdat zij zich met ziel en zaligheid aan de PVV had verkocht. Rutte heeft gefaald, en tegelijk kan de partij hem niet nu al laten vallen. Niet zonder reden was hij gisteren zijn eeuwige grijns voor even kwijt.
Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus en columnist voor vk.nl
En dat net, nu Wilders binnenkort naar Amerika vertrekt om zijn boekje over het wereldwijde gevaar van de jihad te promoten: Marked for Death - the islam's War against the West and Me. Wel, de jongste slag in die oorlog heeft De Vijand alvast gewonnen - op een zeer onverwachte plek.
Had Wilders gehoopt met het bederven van het feestje van de vierhon-derdjarige Turks-Nederlandse betrekkingen zichzelf weer stevig op de kaart te zetten, de onvermoede uitkomst van zijn machinaties is dat hij zichzelf in Limburg van de kaart heeft geveegd. Daarvoor heeft de Turkse erfvijand niets anders hoeven doen dan even in Maastricht te komen lunchen. O ironie: één presidentieel bezoekje aan Wilders' thuisbasis Venlo, en zijn belangrijkste bastion verkruimelt en zijn partij splijt.
Eigen zwaard
De PVV is in haar eigen zwaard gevallen, en dat zal men in Turkije vast met een glimlach hebben geconstateerd. Limburg, zo had Grote Geert nog op de avond van de Statenverkiezingen trots verkondigd, vormt immers het voorbeeldige hart van Nederland. Wel, dat beloofde eergisteren niet alleen voor de toekomst veel, die belofte kwam gisteren al uit.
Begint, omgekeerd, voor het CDA in Maastricht de victorie? Opvallend is immers dat het CDA de moed vond om na allerlei eerder gerommel onder de coalitie een streep te trekken - en daarmee ook coalitiepartner VVD volkomen schijnt te hebben verrast. VVD-fractievoorzitter Erik Koppe betoonde zich althans over de plotse CDA-stap 'verbouwereerd'.
Het zou mij niet verbazen, wanneer dit ook meegewogen heeft in Wilders' onverhoedse besluit om zelf in het Catshuis een streep onder de samenwerking te zetten - en het CDA daarvan uiteindelijk in de peilingen profiteert: vanwege het voor het eerst sinds 2010 tonen van een rechte rug.
De Limburgse VVD daarentegen heeft zich even karakterloos getoond als de landelijke: openlijke kritiek op de PVV is uit den boze. Zoals Rutte in Den Haag, keek ook Koppe in Maastricht bij onacceptabel PVV-gedrag steeds weg, en dus bij de schade die dat Limburg berokkende - volgens ex-PVV-er Harm Uringa groter dan die van alle vreemde bezetters in tweeduizend jaar bij elkaar. En wie zijn wij om de heer Uringa tegen te spreken?
Hero Brinkman
De Uringa van Den Haag heet Hero Brinkman, en die is evenmin op zijn mondje gevallen, veegt nu althans met groot genoegen regelmatig de vloer aan met de standpunten van zijn oude partij.
De jongste Haagse splijtzwam heette niet staatsbezoek, maar ontpoldering. Anderhalf jaar lang heeft Henk Bleker volgehouden dat de Hedwigepolder gespaard kon blijven zonder dat dat in veto's elders resulteerde.
Met grote hardnekkigheid heeft hij naar een nooduitgang gezocht, want Brussel bleek van zijn beweersels niet onder de indruk. Nu meent hij die nooduitgang gevonden te hebben in een ontpoldering voor slechts een deel. Het koppige kamerlid Koppejan is accoord. Helaas: de PVV is het niet, en de oppositie vindt Blekers nooduitgang sowieso een doodlopende weg.
Populistische niche
De PVV heeft, nu Koppejan onvermijdelijk door de pomp moest, een populistische niche gevonden om het eigen geschonden prestige wat op te poetsen. Richard de Mos, die tot voor kort nog nooit van de Hedwigepolder gehoord had, verklaarde ferm: ontpolderen alleen over ons lijk.
Dat lijk ligt er intussen, want het Haagse coalitie-experiment is ten einde. Het aantal ballen dat Rutte en Verhagen in de lucht moesten zien te houden, werd steeds groter, en Wilders zakte in de peilingen duidelijk weg. Hij stond voor het dilemma of hij nog wel doorgaan moest of breken.
Om mee te kunnen blijven doen, hadden er heel wat van zijn heilige huisjes in de zorg en de sociale zekerheid op de schop gemoeten, waarvoor hij hooguit op papier nog meer xenofobe beleidsvoornemens terug had kunnen krijgen die uiteindelijk allemaal op de Brusselse bewaking van onze rechtsstaat stuk zouden zijn gelopen.
Oppositie betekent nu de mogelijkheid om zich te profileren, maar ook langdurig isolement. Zijn huidige invloed krijgt hij nu nooit meer terug, want het CDA krijgt hij niet nog eens zover. Anders dan de VVD, die zich uit electorale doodsangst voor de PVV in de uiterst-rechtse hoek heeft laten manouvreren, ligt voor het CDA de weg terug naar het midden open.
Partijleider
Juist omdat het CDA nog steeds geen partijleider heeft, bezorgt een koerswijziging de partijleider ook geen geloofwaardigheidsprobleem. Stilletjes heeft de partij immers al een paar oude dogma's laten vallen, zoals de onaantastbaarheid van de hypotheekrenteaftrek.
Dat zou de komende maanden wel eens heel goed van pas kunnen komen. Maxime Verhagen mocht zich dan wel eerst door de gebeurtenissen in Maastricht, en vervolgens door die in Den Haag overvallen voelen: dat dit zijn laatste termijn zou worden, stond toch al vast.
Juist die huidige breuk, waarbij Wilders de zwarte piet krijgt toegeschoven omdat hij niet voor impopulaire maatregelen verantwoordelijkheid durfde te nemen, kan de christen-democraten, die over de coalitie met de PVV nog steeds ten diepste verdeeld is, weer verenigen. En een niet-verdeelde partij zou dan bij de verkiezingen wel eens op meer sympathie kunnen rekenen dan Maurice de Hond nu voorspelt.
De VVD heeft nu van alle drie het grootste probleem, omdat zij zich met ziel en zaligheid aan de PVV had verkocht. Rutte heeft gefaald, en tegelijk kan de partij hem niet nu al laten vallen. Niet zonder reden was hij gisteren zijn eeuwige grijns voor even kwijt.
Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus en columnist voor vk.nl
No comments:
Post a Comment