Vorige nacht voelde ik mij veel beter, nadat Richie vertelde het goede nieuws dat er definitief wat vooruitgang scheen te zijn.
Werkelijk briljant, en net toen ik begon hoop te verliezen, dat er een perspectief was, dat de wond begon te helen.
Aanvankelijk leek het als zou het worden geheeld zeer snel, toen Richie dit op 22 Februari vermeldde, ik werd bang bij het luisteren naar zijn woorden.
Het herinnerde mij aan Januari 2010, toen ik net zes weken had gezeten, ik kreeg een nieuw kussen voor de douchestoel, dit veroorzaakte zo veel wrijving dat de decubitus litteken open gescheurde was.
Tegelijkertijd, zei Ton, de prachtige verpleger van de rehabilitatiekliniek, dat het niet meer dan een paar weken zal nemen om te helen.
Dan was ik in bed vanaf 14 Januari tot het einde van April, en toen zat ik opnieuw voor ongeveer 10 dagen vóór het litteken weer open gebaste.
Dit duurde twee weken, en dan moest ik opnieuw in bed blijven tot het werd geheeld.
Dit ging zo door tot Augustus 2010 en toen was het definitief dicht en ik kon in mijn rolstoel opnieuw zitten.
Bij het horen Richie dat zei dat het niet veel was, en hebben deze woorden ‘zeer snel’ mij gevuld met ontzetting.
De gedachte van weer zo lang opnieuw in bed blijven , het vulde mij met ontzetting, zodat was het nieuws van Richie vorige nacht; het beste dat ik voor een tijd niet had gehoord.
Dan zag ik, dat het beste muziekprogramma Later with Jools Holland terug op BBC 2 TV was voor een nieuwe serie, plotseling is het leven nog beter.
No comments:
Post a Comment